A DAY AT THE RACES

  Όταν το υπέροχο LP των Queen μ’ αυτόν τον τίτλο κυκλοφόρησε, ήταν 1976. Το Βρεττανικό super group είχε ήδη κατακτήσει την αθανασία με το «A night at the opera” του 1975, η αυτοκινητοβιομηχανία της χώρας του αυτοκτονούσε με μοντέλα σαν το Sunbeam Avenger, το Morris Marina και το Austin Maxi,  και στην Ελλάδα οι αγώνες αυτοκινήτου ετοιμάζονταν να «μετακομίσουν» στα Μαριτσά της Ρόδου (αργότερα και στο Τυμπάκι της Κρήτης) λόγω της αυξανόμενης απροθυμίας του Γενικού Επιτελείου Αεροπορίας να παραχωρήσει το αεροδρόμιο του Τατοΐου για αγώνες, κάτι που βόλευε και την ηγεσία της ΕΛΠΑ, η οποία τότε προσπαθούσε να στρέψει το ενδιαφέρον προς τα Ραλλύ, ίσως λόγω Acropolis -ίσως και λόγω νοοτροπίας (κάτι που βλέπουμε ότι δεν έχει αλλάξει μέχρι σήμερα, έχοντας πλέον και βαθειές ρίζες δεκαετιών ανάμεσα στους οδηγούς). Ωστόσο, η «καμπή» στην υπόθεση του αεροδρομίου του Τατοΐου ήρθε το 1974-1975, μετά την ενεργειακή κρίση και βέβαια τα πολιτικά γεγονότα εκείνης της ταραγμένης εποχής. Παρ’ ότι οι αγώνες γίνονταν «κανονικά» παρά τα συναρπαστικά γεγονότα, όπως το Πολυτεχνείο το ’73 και ο Αττίλας το ’74 (σκεφθείτε ότι έγιναν 5 αγώνες το 1973,  4 το 1974 και 5 το 1975!), η ανάγκη «συγκράτησης» της τσακισμένης από τις συνέπειες της πετρελαϊκής κρίσης οικονομίας της χώρας μας μαζί με την προσπάθεια επιβολής κάποιας "τάξης» στην ασυδοσία που ακολούθησε την μεταπολίτευση, η κυβέρνηση «απαγόρευσε» τους αγώνες για ένα χρόνο, και έτσι το Τατόϊ δεν δόθηκε για δύο περίπου χρόνια, μεταξύ 1975 και 1977. Η συνέχεια ήταν μάλλον περιστασιακή, καθώς ήδη είχαν ξεκινήσει οι αγώνες στο στρατιωτικό αεροδρόμιο Μαριτσών Ρόδου, όπου βέβαια άλλες σκηνές απείρου κάλλους έμελλε να διαδραματισθούν. (Σε μια περίπτωση, οι οργανωτές του αγώνα ξόδεψαν τα χρήματα των συμμετοχών αγοράζοντας… τσάντες, ποτά και δώρα από τα «duty free» καταστήματα της Ρόδου και δεν είχαν να πληρώσουν τις αχυρόμπαλλες που θα οριοθετούσαν την πίστα!). Πίσω στο Τατόϊ όμως, το οποίο έγινε για τελευταία φορά το 1983 στην μεγάλη «πίστα» των 4,5 χλμ., μια και στη συνέχεια για 25 ολόκληρα χρόνια έμεινε κλειστό για τον χερσαίο μηχανοκίνητο αθλητισμό. Γιατί άραγε; Είναι δυνατόν «να μην το έδιναν» οι στρατιωτικοί; Όχι βέβαια, μια και στο διάστημα του ενός τετάρτου του αιώνα που ο μηχανοκίνητος αθλητισμός έμεινε "χωρίς Τατόϊ", άλλαξαν πολλές φορές κυβερνήσεις, υπουργοί Εθνικής Άμυνας, Αρχηγοί Γ.Ε.Α. και διοικητές στο αεροδρόμιο. Άρα; Ο αστικός μύθος λέει ότι η ΕΛΠΑ, που βεβαίως όλο αυτό το διάστημα δεν ζητούσε το Τατόϊ για αγώνες, αρνείτο να δώσει άδεια (μέσω του περιβόητου άρθρου 49 του ΚΟΚ) αν το ζητούσε κάποιος άλλος! Αποδείξεις "γραπτές" γι΄ αυτό δεν υπάρχουν, είναι όμως γεγονός ότι όταν δημιουργήθηκε η ΕΛΟΑΑΜ το 1990 (επί Γ. Λέκκα και Α. Παρταλιού), νοικιάζοντας μάλιστα γραφεία σε εμπορικό κέντρο στο Μαρούσι, ζήτησε και κατάφερε να πάρει από την διοίκηση της Αεροπορίας το Τατόϊ για αγώνα, αλλά η ΕΛΠΑ το μπλοκάρισε. Εν πάση περιπτώσει, τότε ήδη είχε καταστραφεί (χτιστεί) ο περιφερειακός δρόμος πίσω από τα υπόστεγα που δημιουργούσε το πραγματικό σιρκουΐ των 4,5 χλμ., και ο σχεδιασμός της πίστας θα γινόταν με τεχνητά «σικαίην» στους δύο διαδρόμους (τον κεντρικό και τον βοηθητικό). Έτσι κι έγινε, αλλά… το 2008 (2008-1983=25 χρόνια!), όταν την άνοιξη εκείνου του χρόνου ο Σύνδεσμος Βετεράνων Οδηγών Αγώνων με πρωτοβουλία του Μίλτου Ανδριόπουλου διοργάνωσε έναν ιδιαίτερα επιτυχημένο αγώνα, με κατηγορίες Regularity και Sporting, αριστερή φορά και πληθωρική συμμετοχή! Λίγους μήνες αργότερα τον ίδιο χρόνο, η –επαγγελματική- Λέσχη Start Line, διοργάνωσε τον 2^ο αγώνα του Πρωταθλήματος Ταχύτητος, τον Οκτώβριο του 2008, με δεξιόστροφη διαδρομή αλλά και εξαιρετικά βαρετή και άχαρη χάραξη ανάμεσα στις δύο ευθείες, με τρία σικαίην και δύο ανοιχτές δεξιές στροφές όλες κι όλες. Ο λόγος ήταν ότι οι έμπειροι οργανωτές τοποθέτησαν τα pits εκτός πίστας (στην «κορυφή», πριν την εκκίνηση) έτσι ώστε να γίνεται ανεμπόδιστα και διαρκώς η κυκλοφορία μέσα-έξω από την βόρεια πύλη, ενώ και οι θεατές μπορούσαν να μπουν και να δουν τα αυτοκίνητα στα pits, μια και η είσοδος γινόταν με εισιτήριο. Έτσι, καταργήθηκε το θρυλικό «σικαίην» που οδηγούσε από την μικρή ευθεία στη μεγάλη και έμεινε στην ιστορία για τις… σούζες της GTAm του Γιώργου Μοσχού, η οποία κρατούσε τον εμπρός δεξί τροχό ΨΗΛΑ στον αέρα για ολόκληρη την διάρκεια της στροφής: «Tre Ruote Bastano” (τρείς τροχοί είναι αρκετοί), όπως έγραφε προχτές η ουρά της GTAm του Σωτήρη Ρόκκου, ενός ιδιαίτερα δημοφιλούς οδηγού (που θα είχε πολλά να δώσει και στις εκτός Ιστορικών κατηγορίες), ο οποίος προς απογοήτευση των πολλών φίλων του, έκανε μόνο λίγους γύρους δοκιμών λόγω τεχνικού προβλήματος. (Μαζί με την 911 RS του Α. Καροτσιέρη στα «ψυχεδελικά» χρώματα της Carrera του «Αστερίξ» - Α. Λουμίδη, αλλά και με το πιστό αντίγραφο της BMW 2002 tii του Τζιοβάννι Ρογκούζα-Electronica που έχει δημιουργήσει ο Β. Μπιρλιράκης, τα τρία αυτά αυτοκίνητα έφεραν πραγματικές μνήμες από τα παλιά στο Τατόϊ της ΦΙΛΠΑ).

  Οι φίλοι επισκέπτες του blog μας, αν θέλουν να μάθουν –ή να θυμηθούν- περισσότερα για τα παλιά Τατόϊ(α) ας γκουγκλάρουν «39 Ιστορίες για το Τατόϊ», και ας απολαύσουν το άρθρο-αναδρομή του Νικόλα Ζαλμά στο site Wheel&Motors (και με την ευκαιρία να συγχαρούμε κι εμείς τον κ. Νικόλα Ζαλμά για τις εξαιρετικές στιγμές που μας χαρίζει, συνδυάζοντας το πλούσιο αρχειακό υλικό του με την γνώση και το συναίσθημα -όταν δεν αγχώνεται από την «ψαλιδισμένη» τρέχουσα ύλη στο έντυπο περιοδικό που δημοσιογραφεί).

ΤΟ ΤΑΤΟΪ ΤΗΣ ΦΙΛΠΑ (ΚΑΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ ΤΟΥ INTERNET)

  Αφού παραπάνω είπαμε μερικά ουσιαστικά πράγματα για τους αγώνες Τατοΐου του ’70 (που δεν είναι γνωστά σε όλους), ας δούμε και κάποια θέματα από το Τατόϊ που διοργάνωσε η ΦΙΛΠΑ στις 9/9/2012, μια εκδήλωση μεγαλειώδη ως προς τον αριθμό των συμμετεχόντων και των θεατών (αλλά και για το ότι ήρθε εις πέρας χωρίς κανένα  πρόβλημα). Και ενώ τον Ιούλιο που ανακοινώθηκε κι άρχισε να προετοιμάζεται το 1^ο Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ, ίσως και λόγω των διακοπών του Αυγούστου, το γεγονός πέρασε ασχολίαστο (πέραν των συνηθισμένων, γυμνασιακών, «πειραγμάτων» σε Ιστορικό φόρουμ), δύο-τρείς μέρες ΜΕΤΑ τον αγώνα, φούντωσε στα fora (και όχι μόνο στα «ιστορικά») μια έντονη συζήτηση από τους (μόνιμους) πρωταγωνιστές-ήρωες του Internet, οι οποίοι, εκμεταλλευόμενοι τις  δυνατότητες που δίνει σε όλους μας αυτό το θαυμαστό έργο του ανθρώπου (τόσο θαυμαστό που προσεγγίζει την έννοια του «θαύματος», αποτελώντας ισχυρότατο όπλο για τους αμφισβητίες της ύπαρξης του υπέρτατου όντος!), έχουν αποκτήσει μεγάλη δύναμη παρέμβασης στις εξελίξεις και επηρεασμού της κοινής γνώμης. Ευτυχώς: Έτσι η ενημέρωση δεν είναι πιά προνόμιο των λίγων (συνήθως των κρατούντων), δεν είναι κατευθυνόμενη, δεν είναι επιλεκτική. Η ελευθεροτυπία, δηλαδή η ελευθερία έκφρασης, είναι απόλυτη. Η φωνή ατόμων, ομάδων κ.α. που έχουν κάτι σημαντικό να πουν (από ιδέα και πρόταση μέχρι εντοπισμό προβλημάτων), ακούγεται δυνατά και καθαρά. Και τέλος, οι άπειρες και εισέτι ανεξερεύνητες δυνατότητες επικοινωνίας και «επαφής» δίνουν άλλη διάσταση στη ζωή, κάνοντάς την αν όχι καλύτερη, σίγουρα ακόμα πιό ενδιαφέρουσα.

  Όλα αυτά, όσον αφορά την θετική πλευρά. Δεν είναι εδώ ο κατάλληλος χώρος για να αναλυθούν οι αρνητικές πλευρές –και επιπτώσεις- του διαδικτύου, ας πούμε λοιπόν μόνο ότι στην χομπίστικη «δική μας» ενασχόληση (εννοούμε αυτήν της «αγωνιστικής κοινότητος»), το «αρνητικό» είναι αφ' ενός ο πολύ μικρός αριθμός των ατόμων που αναρτούν συχνά/συνεχώς κείμενα (με αποτέλεσμα να αυτο-γοητεύονται διαβάζοντας τα γραφόμενά τους και όντως να θεωρούν ότι έχουν αυξημένα δικαιώματα και δικαιοδοσίες στις εξελίξεις) και αφ' ετέρου ότι πολλές φορές οι ήρωες αυτοί του internet είναι ανενημέρωτοι -αν και καλοπροαίρετοι- οπότε οδηγούνται (παρασύροντας και άλλους) σε λάθος συμπεράσματα. Τα (πολλά) μέλη του κάθε forum απλώς διαβάζουν και σιωπούν, οπότε καλό θα ήταν πού και πού να γινόταν και καμμιά ψηφοφορία ανάμεσά τους, για να μάθουν/μάθουμε όλοι τι πραγματικά πιστεύει ο πολύς κόσμος (παλιά Χιώτικη παροιμία: «Στον καθρέφτη μου κυττιέμαι κι από μόνος μου αγαπιέμαι»!).

  Γίνεται λοιπόν δημόσια συζήτηση για το Τατόϊ που πέρασε: Η προβολή, οι κατηγορίες, οι καθυστερήσεις, οι θεατές, το θέαμα, η ασφάλεια, η οργάνωση, κτλ. Και η αλήθεια είναι, ότι αν κρίνουμε το 1^ο CIRCUIT ΤΑΤΟΪ ΦΙΛΠΑ σαν αγώνα ταχύτητος, όλες οι παρατηρήσεις είναι ακριβείς και σωστές. ΟΛΕΣ!

  Μόνο που…

  ... μόνο που το 1^ο Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ ΔΕΝ ήταν αγώνας, αλλά εορτασμός των 40 ετών της ΦΙΛΠΑ, στη διάρκεια του οποίου είτε παρέλασαν είτε αγωνίστηκαν χρονομετρούμενα, σε διαφορετικούς ρυθμούς, καμμιά διακοσοπενηνταριά αυτοκίνητα και μοτοσυκλέττες.

  Και το Τατόϊ της ΦΙΛΠΑ ΔΕΝ ήταν αγώνας, πολύ απλά γιατί η ΦΙΛΠΑ δεν μπορεί να διοργανώσει αγώνες ταχύτητος βάσει κανονισμού της FIVA, παρά μόνο Regularity. Τώρα, τα θέματα τεχνικών κανονισμών των αυτοκινήτων, της λισάνς, της ασφάλισης κτλ., τα τόσα μεγάλα αυτά θέματα που κάνουν και την ουσιαστική διαφορά μεταξύ αγώνα ταχύτητος και regularity, παραμένουν σκοτεινά και ανεξερεύνητα, παρ’ ότι σίγουρα θα έχουν τακτοποιηθεί στο 2^ο Circuit Τατόϊ του 2013, που η  ΦΙΛΠΑ έσπευσε να ανακοινώσει ότι ήδη ετοιμάζει, «μεθυσμένη» (και δικαίως) από την επιτυχία των συμμετοχών, των θεατών και της απουσίας προβλημάτων/ατυχημάτων του πρώτου.

ΓΙΑΤΙ ΤΟ 1^Ο CIRCUIT ΤΑΤΟΪ ΦΙΛΠΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ (ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ) ΑΓΩΝΑΣ

  Α) Γιατί στο άρθρο 3, η FIVA αναφέρει μόνο τέσσερις τύπους εκδηλώσεων που μπορούν να διοργανώσουν οι Ομοσπονδίες/Λέσχες της: 3.1.: Regularity 3.2: Touring (βόλτες άνευ δοκιμασιών) 3.3.: Διαγωνισμοί (Concours d’ Elegance) 3.4.: Στατικά shows-εκθέσεις.

  Συγκεκριμένα, το 3.1 αναφέρει ότι αν  οι αγώνες REGULARITY γίνονται σε κλειστούς δρόμους, διαδρομές και σιρκουΐ (όπως π.χ. στο Τατόϊ), η μ.ω.τ. μπορεί να φτάσει έως τα 80 χ.α.ω. με την άδεια της Ομοσπονδίας ή του εκπροσώπου της FIA (δηλαδή, της ΕΛΠΑ). Βέβαια, στο Τατόϊ, οι μ.ω.τ., σε κάποιες περιπτώσεις, πέρασαν τα 90 χ.α.ω., και για να είμαστε σαφείς ο κανονισμός δεν λέει πουθενά ότι μπορεί να ξεπεραστούν τα 80 χ.α.ω. 

  Πουθενά επίσης δεν αναφέρεται το αν μπορούν να εκκινήσουν ταυτόχρονα δέκα, είκοσι ή σαράντα αυτοκίνητα, ενώ και ο Κανονισμός του 1^ου Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ για τα Super Classic (δεν χρησιμοποιήθηκε η λέξη «racing» ή «sporting») ανέφερε ότι «… θα καταταγούν βάσει του χρόνου που θα κάνουν και στους 9 γύρους». Δηλαδή, αντί για κοινή εκκίνηση (κάτι που γίνεται μόνο σε αγώνες FIA και όχι FIVA), θα μπορούσαν να φύγουν τα αυτοκίνητα σε τριάδες ανά 10’’, αφού η κατάταξη θα γινόταν με ατομικό χρόνο: Και πάλι θα γίνονταν προσπεράσεις, και πάλι όλοι θα οδηγούσαν όσο πιό γρήγορα γινόταν προσφέροντας θέαμα, αλλά δεν θα υπήρχε ο συναγωνισμός για το ποιος θα πρωτομπεί στο σικαίην. 

  Αυτό, ίσως, δεν θα άρεσε σε όλους τους οδηγούς (οι θεατές δεν θα ενοχλούντο αφού στη συνέχεια θα έβλεπαν αγώνα: Μην ξεχνάμε ότι πολλοί αγώνες ταχύτητος Ιστορικών στην Ευρώπη έχουν rolling start). Κάνουν λοιπόν όλοι τώρα συζητήσεις για τα ωράρια και την ασφάλεια, λησμονώντας ότι έγινε αγώνας με οδηγούς χωρίς λισάνς και χωρίς να είναι γνωστές οι καλύψεις του ασφαλιστηρίου συμβολαίου. Αυτά, κατά την άποψή μας, θα έπρεπε να έχουν αναλυθεί/ζητηθεί φέτος, αλλά σίγουρα θα διορθωθούν του χρόνου μέσω συνεργασίας Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ και ΕΛΠΑ (η οποία και φέτος υπήρξε, τόσο σε υλικά και όσο και σε… ανοχή!).

  Β) Το 1^ο Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ δεν θα μπορούσε να ήταν αγώνας, γιατί οι τεχνικοί κανονισμοί της FIVA αφορούν την αυθεντικότητα και όχι την απόδοση των αυτοκινήτων: Κάρτα FIVΑ μπορούν να βγάλουν αυτοκίνητα που έχουν συμπληρώσει 30 έτη, διαφόρων κατηγοριών, ανάλογα με την κατάστασή τους αλλά και τις μετατροπές που έχουν δεχτεί: Ο «τύπος D» για παράδειγμα, δέχεται τροποποιήσεις ΕΚΤΟΣ ΕΠΟΧΗΣ (του μοντέλου), και ο «τύπος Ε» αφορά ΕΞΑΙΡΕΣΕΙΣ, δηλαδή σε ένα αυτοκίνητο μπορεί να έχουν γίνει μετατροπές με εξαρτήματα τεχνολογίας που… δεν υπήρχε την περίοδο της κατασκευής του! Αυτό το αυτοκίνητο παίρνει κάρτα FIVA, άρα μπορεί να τρέξει π.χ. στο  Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ, έχοντας ας πούμε κινητήρα και κιβώτιο από… νεώτερο μοντέλο! (ή άλλους τροχούς και ανάρτηση κτλ.), αφού τα οχήματα με κάρτα FIVA κατηγορίας Ε μπορούν να έχουν τοποθετημένα μέχρι δύο από τα πιο κάτω εξαρτήματα νεώτερης παραγωγής και υψηλότερης απόδοσης: Κινητήρα, μετάδοση, τροχούς, εμπρός ανάρτηση/σύστημα διεύθυνσης, πίσω ανάρτηση.

  Υπήρχαν τέτοια αυτοκίνητα στο 1ο Circuit Τατόϊ ΦΙΛΠΑ; Ναι, υπήρχαν. Και τι μ’ αυτό; Ο αλυτάρχης κ. Κ. Μητρόπουλος, το ξεκαθάρισε σε όλους τους τόνους στην ενημέρωση των οδηγών: - «Είναι γιορτή, όχι αγώνας. Σίγουρα μπορείτε να πάτε και πιο γρήγορα»! Αν είναι δυνατόν… Διοργανώνεις έναν κανονικό αγώνα, και ταυτόχρονα συστήνεις στους συμμετέχοντες να μην τα δώσουν όλα! Γίνεται; Δεν γίνεται! Και δεν γίνεται γιατί ο κάθε ένας έχει άλλες αντιλήψεις, εμπειρίες, απαιτήσεις: Υπήρχαν συμμετοχές στις (τρείς) εκκινήσεις, που δεν είχαν στηθεί ποτέ πλάϊ-πλάϊ με άλλο αυτοκίνητο περιμένοντας μια σημαία να πέσει! Όσο ανεπαρκή λοιπόν και αν είναι τα «μέτρα ασφαλείας» των Εθνικών Επιτροπών Αγώνων-FIA κάθε χώρας, τουλάχιστον περιλαμβάνουν λισάνς με χαρτιά γιατρών, σοβαρά ασφαλιστήρια συμβόλαια (που τα ψάχνουν οι οδηγοί και καλά κάνουν), εμπειρία των συμμετεχόντων και των οργανωτών, κτλ. Και βέβαια, όσο κι αν σε κάποιους δεν αρέσει το Appendix K της FIA για τα Ιστορικά Sporting, είναι απαραίτητο να υπάρχει ένας τρόπος ελέγχου των αυτοκινήτων, ώστε να μένουν πιστά στις ομολογκασιόν τους. Πώς όμως; Εκτός των επιτρεπόμενων μετατροπών της FIVA που αυξάνουν την απόδοση πέρα από τις δυνατότητες της εποχής του, είδαμε αυτοκίνητο του 1992 να τρέχει στο Τατόϊ με… ιστορικές πινακίδες ΕΛΠΑ! Ναι μεν δεν κατετάγη επισήμως, αλλά το θέμα –όπως ελπίζουμε να έχετε καταλάβει- δεν είναι ο πρώτος-δεύτερος-τρίτος του Τατοΐου, αλλά το ότι δεν ήταν «αγώνας» ταχύτητος παρά μόνο μία χομπίστικη προσομοίωση (τουλάχιστον αυτή ήταν η πρόθεση των οργανωτών).

  Γ) Η ΦΙΛΠΑ με το σχεδιασμό που επέλεξε, «έκλεισε» οδηγούς, μοτοσυκλέττες και αυτοκίνητα στο εσωτερικό της πίστας, κόβοντας την επικοινωνία με τους θεατές, όπως είπαμε στην αρχή. Τα pits πρέπει να βρίσκονται εκτός πίστας, οπότε και οι θεατές θα βλέπουν τα αυτοκίνητα από κοντά, και δεν θα κυκλοφορούν κατά μήκος των ευθειών (αυτό, όπως είπαμε στην αρχή, θα «θυσιάσει» το σικαίην, αλλά χώρος υπάρχει άφθονος στο αεροδρόμιο, και αν  οι οργανωτές αποφασίσουν να ζητήσουν κι άλλες γνώμες, μπορεί να γίνει και πάλι μιά ενδιαφέρουσα χάραξη).
  Με ένα καλύτερο πρόγραμμα, το θέαμα της άδειας ευθείας την ώρα των γρήγορων αγώνων Super Classic με όλους σχεδόν τους θεατές να έχουν αποχωρήσει, δεν θα επαναληφθεί: Τα Super  Classic μπορούν να κάνουν δοκιμές το Σάββατο και μία γρήγορη προθέρμανση νωρίς την Κυριακή, ενώ και η σειρά των αγώνων θα αντιστραφεί: Πρώτα-πρώτα θα γίνουν οι (σύντομες) «παρελάσεις» των βετεράνων, και στη συνέχεια θα ξεκινήσουν οι sporting αγώνες μοτοσυκλεττών και αυτοκινήτων, που θα φτάσουν στο φόρτε τους (με τις πιό γρήγορες κατηγορίες) στις 12.30-13.30, όταν ο κόσμος θα είναι ΟΛΟΣ εκεί και δεν θα έχει κουραστεί και φύγει (εξ’ άλλου, θα έχει πρόσβαση στα εκτός πίστας parking-pits όπου θα θαυμάζει και θα φωτογραφίζει τα αυτοκίνητα).

  Στη συνέχεια, το πρόγραμμα θα κλείσει με τους αγώνες regularity μοτοσυκλεττών και αυτοκινήτων, οι οποίοι μέσα σε μία πίστα, πολύ φοβόμαστε ότι έχουν ενδιαφέρον μόνο για τους συμμετέχοντες και όχι για τους θεατές, οι οποίοι σίγουρα προτιμούν να εξετάζουν τα όμορφα και σπάνια αυτά οχήματα σταματημένα, με την άνεσή τους.

  Αυτή είναι μία σίγουρη συνταγή επιτυχίας. Ούτε θεατές να περνούν απέναντι, ούτε παιδάκια στα πιτς πλάϊ στα σικαίην και στα αυτοκίνητα, ούτε παρατήρηση μόνο με κυάλια, ούτε "γεύμα με το κυρίως πιάτο να ακολουθεί τέσσερις ώρες μετά το… γλυκό!". Η εμπειρία υπάρχει, η συνεννόηση μεταξύ ΦΙΛΠΑ και ΕΛΠΑ πρέπει να είναι υποχρεωτική όπως γίνεται Διεθνώς μεταξύ FIVA και FIA (προς όφελος των ιστορικών αγώνων), συμμετοχές θα έρθουν σίγουρα πολλές, οι θεατές απέδειξαν ότι είναι πάντα πρόθυμοι, και η ασφάλεια θα πρέπει εκτός από (καλή) προαίρεση να αποδειχθεί και στην πράξη, πρωτίστως με απόλυτο ξεκαθάρισμα των κανονισμών, του status και των ασφαλιστηρίων συμβολαίων με τα οποία γίνεται ένας αγώνας σε πίστα, ιδίως όταν έχουμε κοινή εκκίνηση πολλών δυνατών αυτοκινήτων, και οδηγούς από εξαιρετικά έμπειρους και ταχείς μέχρι εντελώς άπειρους (και επίσης γρήγορους).

"ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ GOODWOOD"

  Ναι, όλα όσα λένε, προτείνουν, φαντάζονται, έχουν δει, ελπίζουν και ονειρεύονται πολλοί (κι εμείς μαζί), μπορούν να γίνουν στο Τατόι, όχι απλώς επειδή είναι «ιστορικό» αλλά επειδή η τεράστια έκτασή του επιτρέπει να συμβαίνουν τα πάντα ταυτόχρονα, επειδή δεν έχει κόστος ενοικίασης για τον –μη επαγγελματία- οργανωτή (ο οποίος έτσι μπορεί να ξοδέψει παραπάνω για την προβολή και το στήσιμο της διοργάνωσης) και επειδή με σωστή χάραξη, μπορεί να είναι απόλυτα ασφαλές για το κοινό. Και του χρόνου!     Δ.Π.