ΦΙΛΠΑ, 6η ΑΝΑΒΑΣΗ ΠΑΡΝΗΘΑΣ

 

ΑΠΟ ΤΙΣ «ΑΝΤΙΚΕΣ ΜΕ ΛΟΥΛΟΥΔΙΑ», ΣΤΑ «ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΓΚΑΖΙΑ»!

(Ενα άρθρο του Δημήτρη Παπανδρέου για πραγματικούς φίλους του κλασσικού αυτοκινήτου, με αφορμή την «6η Regularity Ανάβαση Παρνηθας» και τα «50 Χρόνια ΦΙΛΠΑ»)

Ένα γιγαντιαίο «ποιοτικό» άλμα, (a giant leap of misfaith, πιο σωστά) κατάφερε η ΦΙΛΠΑ μέσα σε δύο μόλις εβδομάδες. Ενα «άλμα» που κανονικά θα χρειαζόταν πολλά χρόνια να αποτολμηθεί -με άγνωστη κατάληξη.

Έτσι, απο τα όμορφα, καλογυαλισμένα και λουλουδοστολισμένα κλασσικά αυτοκίνητα FIVA της Πρωτομαγιάς, μέσα σε δύο εβδομάδες πέρασε στα αγωνιστικά Ιστορικά FIA, με τις χαμηλωμένες αναρτήσεις, τις ελεύθερες εξατμίσεις, τα φουσκωμένα φτερά και τα τεράστια λάστιχα της Πάρνηθας.

Που ήταν όλα συγκεντρωμένα στο πάρκινγκ του τελεφερίκ, και έκλεβαν το 100% της προσοχής απο τα όμορφα και καλογυαλισμένα (αλλά και κάπως σαστισμένα) κλασσικά, που μαζί με τους ιδιοκτήτες τους περίμεναν υπομονετικά τη σειρά τους για την εκκίνηση της REGULARITY διαδρομής, ΜΕΤΑ όμως τις αγωνιστικές «βεντέτες» (κάποιες εκ των οποίων νεαρότερης ηλικίας), που ανήκαν στην εκτός συναγωνισμού κατηγορία «Master Trophy», όπως και τα νεώτερα αυτοκίνητα Young Timers.

Τουλάχιστον, έτσι η ΦΙΛΠΑ διατήρησε τα προσχήματα της κλασσικότητας, που φρενάρισαν κάπως την φρεσκοσχεδιασμένη πορεία της προς τις «υβριδικές» εκδηλώσεις των "πάρκινγκ circuits", που φιλοξενούν αμφίβολης αυθεντικότητας ημιαγωνιστικά αυτοκίνητα υπό τον μανδύα της regularity, την ευκολία του χαμηλού παραβόλου και των μηδενικών ελέγχων, και (φυσικά) την αδειοδότηση της Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ.

Υπάρχει μια άποψη που λέει πως ό,τι γίνεται γύρω απο το Κλασσικό αυτοκίνητο είναι θετικό. Και, εμπορικά τουλάχιστον, είναι σωστή: Περισσότερα αυτοκίνητα, επισκευές, ανακατασκευές, φανοποιοί, μηχανικοί, τεπετσέρηδες, «σπεσιαλίστες» των ανταλλακτικών, εισαγωγές, αγοραπωλησίες («black is beautiful»), πιστοποιήσεις, «κάρτες αυθεντικότητας», ιστορικές πινακιδες, και φυσικά συμμετέχοντες, όλο και περισσότεροι συμμετέχοντες στις (όλο και περισσότερες) ταυτόσημες και –συχνά- ταυτόχρονες εκδηλώσεις.

Και βέβαια «ειδικοί». Ολο και περισσότεροι «ειδικοί» που εμφανίζονται με αυξανόμενη συχνότητα παντού, απο τις Λέσχες και τις παρέες, μέχρι τις τηλεοράσεις των καναλιών Β’ διαλογής. Αυθεντίες της αληθινής ή της εικονικής πραγματικότητας. Απόλυτα ενημερωμένοι, ή επικίνδυνα ημιμαθείς. Πρόθυμοι να δώσουν απλόχερα τις πιο σωστές ή τις πιο λάθος συμβουλές. Οι οποίες, ακριβώς επειδή είναι λάθος (άρα ευχάριστα εύκολες), περνούν με μεγαλύτερη αμεσότητα στους «άγραφους» ακόμα νέους ενδιαφερόμενους του χώρου, με τον κίνδυνο να ξεκινήσουν, να συνεχίσουν και να βαδίσουν «στραβά».

Στους καινοφανείς αυτούς ειδικούς, συμπεριλαμβάνονται και οι «όψιμοι» φίλοι του Κλασσικού, βαθείς γνώστες του αυτοκινήτου μεν, που όμως προέρχονται απο τον χώρο του «παλιού σύγχρονου», που τείνει να τους ξεπεράσει, σήμερα, στην αυγή της ηλεκτροκίνησης. Ολοι αυτοί, βρίσκουν εύκολο δρόμο διαφυγής απο τον (επαγγελματικό, όπου αυτό ισχύει) ανταγωνισμό, «ανακαλύπτοντας» ότι υπάρχει ένας ολόκληρος «αγαθός και καλοπροαίρετος» κόσμος στο κλασσικό αυτοκίνητο, στον οποίο θεωρούν ότι εύκολα μπορούν να επιβληθούν, να αρχηγεύσουν, να ανακατευθούν, και εν τέλει να «τον αλλάξουν», κατευθύνοντάς τον προς τις δικές τους αντιλήψεις και προτιμήσεις.

Αυτό έχει αρχίσει να γίνεται ήδη διακριτό με την είσοδο νεώτερων ηλικιών (ιδιοκτητών ΚΑΙ αυτοκινήτων), μια και το όριο των 30 ετών για τον χαρακτηρισμό του Ιστορικου οχήματος έχει πλέον φτάσει στο 1992 (χρονολογία που για τους πραγματικούς γνώστες, οπαδούς και -επιτρέψτε μου την ακρότητα- «εραστές» του Κλασσικού, θεωρείται τόσο σύγχρονη όσο, ας πουμε, το 2002, ή το 2012)! Παρα το προφανές γεγονός ότι τα περισσότερα σχήματα του 1992-2002 δεν διαθέτουν απολύτως καμμία κλασσικότητα αλλά αποτελούν τις πρώτες προσπάθειες «κονσερβοποίησης» της αυτοκίνησης (εξαιρούνται, without saying, ΟΛΑ τα ακριβά οχήματα, τα cabriolets και τα supercars), είναι αυτονόητο και απόλυτα αποδεκτό ότι ο κάθε ένας μεταφέρει μαζί του τις προσωπικές του μνήμες, τις μνήμες της δικής του εποχής. Αρκεί να γίνονται σεβαστοί οι «προηγούμενοι» και να μην υπάρξει ένας (άγονος!) αγώνας «επικράτησης αντιλήψεων», με όπλα είτε το «διαίρει και βασίλευε», είτε την αλλαγή ηγεσιών στις «Αρχές» με συστηματική κατασυκοφάντησή τους, είτε την (αφόρητα γλοιώδη) «κολακεία» προς τους εκάστοτε ιθύνοντες.

Και εδώ εισέρχεται στη συζήτηση η δεύτερη άποψη γύρω απο το Κλασσικό αυτοκίνητο. Που δεν είναι «άποψη» αλλά ΟΡΙΣΜΟΣ. Γιατί η έννοια του κλασσικού αυτοκινήτου, η ίδια που υπηρετεί και προωθεί η ΦΙΛΠΑ εδώ και μισό αιώνα, αυτή που προσδιορίζει η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ιστορικού Οχήματος F.I.V.A. και η επίσημη εκπρόσωπός της εν Ελλάδι Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ, αυτή χάριν της οποίας η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (και οι Κυβερνήσεις των χωρών-μελών) έχει/ουν περάσει πλήθος ευνοϊκών Οδηγιών, ρυθμίσεων και εξαιρέσεων, είναι αρχικά, βασικά και πάνω απ’ όλα, η διατήρηση της Ιστορικής τεχνολογικής κληρονομιάς. Το πως μπορεί να «χρησιμοποιηθούν» τα οχήματα αυτά, σε Μουσεία, σε Εκθέσεις, σε Concours, σε συλλογές, σε βολτες, σε κυκλοφορία, σε εκδηλώσεις, σε rallies, σε «αγώνες» Regularity ή σε αγώνες Sporting, είναι ένα άλλο θέμα, ιδιαίτερα σημαντικό, «μεγάλο» και απολαυστικό, που όμως προϋποθέτει την ύπαρξη αυτων των οχημάτων. Και για να «υπάρξουν», απαιτείται αγάπη ΓΙΑ ΤΑ ΙΔΙΑ και όχι για τα όσα μπορεί να κάνει κάποιος μαζί τους. Αν, δηλαδή (και αυτό δεν είναι κάτι που γράφω για πρώτη φορά) το κλασσικό όχημα μεταβληθεί «σε μέσο» προσωπικής διασκέδασης, ανάδειξης, συναγωνισμού ή αναπόλησης των νεανικών μας χρόνων, μοιραία περνάει σε δεύτερη μοίρα, και κάποιες φορές «δεν το βλέπουμε» καν, προσηλωμένοι στην όποια δραστηριότητα.

Επειδή φυσικά αυτό δεν είναι «αρνητικό», αλλά αντιθέτως, φέρνει νέο κόσμο στο Κλασσικό όχημα (που ίσως στην πορεία το αγαπήσει κιόλας «γι’ αυτό που είναι» και όχι μόνο γι’ αυτά που κάνει μαζί του), είναι ιδιαίτερα σημαντικός ο τρόπος προσεγγισης απο τις «θεσμικές Αρχές», γιατί αυτές είναι υπεύθυνες και για την διαδοση της ιδέας και για τις εκδηλώσεις. Ετσι λοιπον, η Sporting πλευρά του Ιστορικου ανηκει στην FIA (ΟΜΑΕ στα καθ’ ημάς) η οποία βεβαίως, σαν απόλυτη «Αρχη» του Σπορ του Αυτοκινήτου, περιλαμβάνει και Regularity, ενώ η αυθεντικότητα, η καταγραφή, η πιστοποίηση της καταστασης και η διοργάνωση εκδηλώσεων ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΑ regularity σε δρόμους ανοιχτους στην κυκλοφορία με σεβασμό στον Κ.Ο.Κ. και με ταχύτητες δοκιμασιών που δεν ξεπερνούν τα 50 χ.α.ω., είναι θέμα, ευθύνη και δραστηριότητα της F.I.V.A. (E.O. ΦΙΛΠΑ).

Εχοντας καταναλώσει περισσοτερο χώρο (και χρόνο) απο όσο θα θέλαμε στην προσπάθεια να εξηγήσουμε με σαφήνεια αυτον τον διαχωρισμό, επιστρέφουμε στην όμορφη εκδήλωση της Αναβασης Παρνηθας, που όπως είπαμε διανθίστηκε με τα παλαιοτερα και νεώτερα αγωνιστικά αυτοκίνητα «Legends» κτλ., που φυσικά δεν τήρησαν τις μουαγιέν της Regularity (υπήρχαν 12 μετρήσεις στα 12 χιλιόμετρα της διαδρομής με δορυφορική χρονομέτρηση και άμεση ανάρτηση αποτελεσμάτων real time), αλλά «πρόσφεραν θέαμα» αντάξιο της sporting προέλευσης και Ιστορίας τους. Η ευκαιρία για "γκάζι και πάντες" αυτή τη φορά, ήταν η Αναβαση Πάρνηθας. Οπως ήταν η Αναβαση Ριτσώνας της Classic Microcars προ διμήνου. Οπως η Ανάβαση Βούλας του Σ.Ι.Σ.Α. προ μηνός. Μονο που αυτές οι εκδηλώσεις δεν ήταν «πραγματικές αγωνιστικές αναβιώσεις» των Ιστορικών αυτων αναβασεων, και θα έπρεπε να μείνουν «πιστές» στην regularity εκδοχή, τιμώντας τα Κλασσικά αυτοκινητα, που αποτέλεσαν φυσικα την συντριπτικη πλειοψηφία των (85) συμμετοχών, και τους έπρεπε ο πρωτος ρόλος. Καλοδεχουμενα τα (νεώτερα) αγωνιστικά καθαρόαιμα, εντυπωσιακά, Ιστορικά και ενδιαφέροντα, αλλά ΜΕΤΑ τα κλασσικά. Στα Sporting η ΟΜΑΕ, στα Regularity η Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ. Απλά και καθαρά.

Μια ίδια εξέλιξη παρατηρήσαμε τους προηγούμενους μήνες και στο επερχόμενο Ιστορικο Ραλλυ Ακρόπολις της ΟΜΑΕ, όπου στην Sporting αρχικά προστέθηκε και μια άλλη Κατηγορία ΝΕΩΤΕΡΩΝ αγωνιστικών αυτοκινήτων, η οποια θα είχε την δικη της κατάταξη, αλλά είχε «καπελλώσει» ως προς τη δημοσιότητα το αμιγώς Ιστορικό Ράλλυ. Τελικά δόθηκε η λύση προκήρυξης ενός ξεχωριστού «αγώνα μέσα στον αγώνα», του Acropolis Legends, με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα του 1991-1999 (που σαν πιο σύγχρονα, θεωρητικά θα ειναι πιο γρηγορα, αν και όχι πιο θεαματικά!) να εκκινουν στις Ε.Δ. ΜΕΤΑ τα Ιστορικά, που έτσι θα παραμείνουν ΠΡΩΤΑΓΩΝΙΣΤΕΣ του Ιστορικου Ράλλυ Ακρόπολις.

Δεν θα γράφαμε αυτό το κείμενο, αν δεν διαπιστώναμε ότι οι ίδιοι «εξωθεσμικοί» που προσπαθουν εδώ και μήνες να επιβάλλουν ατζέντα στο «σύγχρονο» Σπορ, επιχειρουν (πιο διακριτικά) τα ίδια στον χώρο του Κλασσικού Οχήματος. Αλλο πράγμα το να θαυμάζεις τα υπέροχα αγωνιστικά του παρελθόντος, άλλο πράγμα το να τιμάς τις μεγάλες μορφές των αγώνων, άλλο πράγμα το να διοργανώνεις εκδηλώσεις σε Ιστορικές διαδρομές, και άλλο το να χρησιμοποιείσαι απο παράγοντες που θέλουν να επιβληθούν και να επιβάλλουν, «χωρίς να τους βλέπεις να έρχονται». Και το πρόβλημα είναι ότι δεν επιθυμούν κάποια βελτίωση, ούτε ακολουθούν κάποιο σχέδιο, αλλά επικρατεί το «φύγε εσύ για να έρθει ο δικός μας». Ενα ακόμα Ελληνικό Δράμα...

Η ΦΙΛΠΑ έχει τεράστια ευθύνη πανω στο έργο που έχει ξεκινήσει πριν απο 50 χρόνια, και συνεχίζει μέχρι σήμερα. Και αυτό δεν είναι οι «αγώνες», αλλά η διάδοση, η προώθηση και η επικράτηση της ιδέας της διατήρησης της Ιστορικής τεχνολογικής κληρονομιάς. Οι εκδηλώσεις, βοηθούν να περάσει η ιδέα, και ψυχαγωγούν τους φορείς (της) και ομοϊδεάτες. «Ευγενής» στόχος. Μακριά απο τον «ανταγωνισμό». Γιατί αν και η ΦΙΛΠΑ διολισθήσει σε αυτή την περίεργη, ανεκτική, «ημιαγωνιστική» κατάσταση άλλων Λεσχών της Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ, των οποίων ο σκοπός και το κίνητρο δεν είναι το όχημα αλλά οι συμμετοχές και η δημοσιότητα, τότε ποιός θα παραμείνει φρουρός και προστάτης του Κλασσικού Αυτοκινήτου στην Ελλάδα;