24 ΩΡΕΣ ΕΛΛΑΔΑ (ΟΙ 15 ΧΩΡΙΣ ΦΡΕΝΑ!): ΟΙ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΕΣ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΟΙ «ΑΤΥΧΙΕΣ») ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΕΜΠΙΣΤΕΥΘΗΚΕ ΤΟ ΣΥΝΕΡΓΕΙΟ TOY!

Ο συνοδηγός του Νο 30 Κ. Γκολφινόπουλος με τις… μολόχες που μαζέψαμε στην νυχτερινή έξοδο πριν τη Ναύπακτο, ελλείψει φρένων.

  Όσο πιο περιληπτικά μπορώ, θα εξιστορήσω το πάθημα του πληρώματος Νο 30, με οδηγό τον υπογράφοντα και συνοδηγό τον εικονιζόμενο κ. Κ. Γκολφινόπουλο, στην απόλυτα πρώτη επαφή του με το άθλημα εν γένει (παρ’ ότι ιδιοκτήτης κλασσικών αυτοκινήτων και μοτοσυκλεττών), στο πρόσφατο 24 Ώρες Ελλάδα. Ένα «πάθημα» που επαναλαμβάνεται χωρίς να γίνεται μάθημα, για το οποίο δεν φέρει (δεν αναγνωρίζει και δεν δέχεται) κανείς την ευθύνη πλην του οδηγού-ιδιοκτήτη-παθόντα, ένα πάθημα με πολύ ακριβές συνέπειες, ένα πάθημα που πιθανόν να κοστίσει έναν αγώνα, αλλά κυρίως ένα πάθημα που θέτει σε κίνδυνο το πλήρωμα (εάν βέβαια δεν είναι προσεκτικό και δεν προσαρμοστεί στις συνθήκες).

  Ας μην φαντασθεί κανείς ότι λόγω δεκαετιών εμπειρίας και ενασχόλησης, δεκάδων αυτοκινήτων αλλά και δημοσιογραφικής ιδιότητας, έχουμε κάποια «διαφορετική μεταχείριση» από τους μηχανικούς. Μέχρι τελευταίας βίδας και λαμαρίνας χρεώνουν τα πάντα σε «κανονικές» τιμές αγοράς (ούτε «φιλικά», ούτε «επαγγελματικά», για να μην πω και τσιμπημένα κάποτε-κάποτε), και αυτό γίνεται όπως είπα για δεκάδες χρόνια επί δεκάδων αυτοκινήτων και επί μίας τσέπης! Τώρα, δεν θα αναφερθώ εδώ στο επίπεδο της δουλειάς. Άλλοτε είναι καλή, άλλοτε όχι, κι άλλοτε γίνονται τρομερά λάθη που κοστίζουν πανάκριβα και ΠΑΝΤΑ έπρεπε να τα ξαναπληρώνω, εκτός ΕΝΟΣ (μόνο ενός, από τους πολλούς τεχνικούς που πλήρωσα στη ζωή μου), ο οποίος αναγνωρίζει τις ευθύνες του και σπεύδει να τις επισκευάσει ΧΩΡΙΣ κόστος.

  Η «ευθύνη» ενός μηχανικού φυσικά, δεν είναι απλώς το «βίδωμα-ξεβίδωμα» αλλά και τα ανταλλακτικά που προμηθεύεται, σου πουλάει και χρησιμοποιεί στο αυτοκίνητό σου. (Προσοχή, δεν αναφέρομαι σε αγωνιστική προετοιμασία, μετατροπές κτλ., αλλά ΑΠΛΗ ΕΠΙΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΣΥΝΤΗΡΗΣΗ ΝΟΡΜΑΛ ΑΥΤΟΚΙΝΗΤΩΝ). Και εδώ, ναι φίλοι μου, δέχομαι ότι έχω ευθύνη: Αφού την έχω πατήσει επανειλημμένως με ιμιτασιόν ή κάκιστης ποιότητας ανταλλακτικά και αναλώσιμα που μου έχουν τοποθετήσει, γιατί δεν τα προμηθεύομαι μόνος μου και να τα πηγαίνω στον μηχανικό να τα βάλει; Έλα ντε. Γιατί;

  Γιατί πρώτον, δεν μπορείς να μην έχεις εμπιστοσύνη σ’ αυτόν που ξέρεις 100 χρόνια και σου φτιάχνει 100 αμάξια!

   Δεύτερον, αν δεν είσαι επαγγελματίας του χώρου, δεν έχεις πάντα τον χρόνο να τρέχεις για ανταλλακτικά.

  Και τρίτον, ακριβώς λόγω των δύο παραπάνω, ΕΧΕΙΣ ΑΠΑΙΤΗΣΗ και να εξυπηρετείσαι και να γίνεται ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΩΣ η δουλειά σου.

  Την τελευταία φορά που αλλάξαμε εμπρός τακάκια στην Giulia, ήταν πριν από πέντε περίπου χρόνια. Από την πρώτη μέρα, όταν πιέζονταν τα φρένα, άρχιζε να κοσκινίζει έντονα το τιμόνι! Κρύωναν τα φρένα, σταματούσε το φαινόμενο, άριστα τα φρένα. Και επειδή το αυτοκίνητο δεν χρησιμοποιείται παρά μόνο σε regularity, δεν τα αλλάξαμε, απλώς αποφεύγαμε να τα πιέζουμε.

  Παραμονές του φετεινού 24ώρου, και εν όψει της πίεσης που πιθανόν να είχε το αυτοκίνητο, σπεύσαμε να αλλάξουμε τα, προφανώς προβληματικά, σίγουρα φθαρμένα (αλλά ακόμη αποτελεσματικά), τακάκια. Όταν τα βγάλαμε, είδαμε ότι ήταν Αte με σήμα Galfer (ή Galfer με σήμα Ate;), και ήταν περίπου στο ½ της φθοράς. Και είπαμε στον μηχανικό μας: «Φρόντισε να βάλεις ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ τακάκια που θα βρεις, μην έχουμε τα ίδια».

  Τα βάλαμε, τα «στρώσαμε» σε καμμιά 50αριά χιλιόμετρα διαδρομές, πήγαμε στο Χαϊδάρι στην εκκίνηση του 24 ώρες, πήγαμε χαλαρά στον Ισθμό για την Β’ εκκίνηση, οδηγήσαμε τον αγώνα ήρεμα κι ωραία, και κάπου στα Καλάβρυτα (ουσιαστικά, ακόμα «αρχή» του αγώνα), αρχίσαμε να… μένουμε από φρένα! Στο Ρίο, το αυτοκίνητο μετά βίας σταματούσε, και η δίωρη διαδρομή Ρίο-Ναύπακτος έγινε χωρίς φρένα (μέσα στην αγωνία, έγιναν και τα λάθη σε 2 Ε.Δ. που κόστισαν 41 βαθμούς από τους 50 που είχαμε συνολικά –σε όλες τις άλλες Ε.Δ. μαζί πήραμε  9 β.π.). Τι γινόταν; Το αυτοκίνητο συμπεριφερόταν σαν να μην είχε servo. Το πετάλι «τούρκος» (υγρά Motul 600 DOT 4 –βάλτε τα και θα με θυμηθείτε) αλλά το αυτοκίνητο συνέχιζε όση δύναμη και να έβαζα, σαν να ήταν λαδωμένοι οι δίσκοι! Μέχρι την ανασυγκρότηση, εμφανίστηκαν και ήχοι μετάλλου σε μέταλλο! Και στο μεταξύ, είχαμε πάει και "νυχτερινή βόλτα" σε χωράφι (εκτός ειδικής, στην απλή διαδρομή), όπου ευτυχώς φύοντο μόνο μολόχες και όχι βράχια!

Αυτό είναι τακάκι Textar, μετά από 800 χλμ.! «Εξατμίστηκε» 

και έλιωσε εντελώς ήδη από τα 350! Τα έφαγε όλα. Πάει κι ο δίσκος.

  Το μυαλό δεν νοεί να έχουν «τελειώσει» καινούργια τακάκια σε 300 χλμ. στρωτής (και κατά κύριο λόγο ΝΟΡΜΑΛ) οδήγησης, όπου λόγω κακού παρελθόντος απέφευγα και τα πολλά φρένα. Κι όμως: Μέταλλο σε μέταλλο, με δευτέρα και χειρόφρενο, ΧΩΡΙΣ ΦΡΕΝΑ, οδηγώντας ΑΡΓΑ και ιδιαίτερα προσεκτικά, ΧΩΡΙΣ προσπεράσματα στο δρόμο κτλ., «βγάλαμε» όλο τον νυχτερινό αγώνα, με το δυσκολότερο κομμάτι να είναι μεταξύ Ερυθρών και Χαϊδαρίου για τον τερματισμό, λόγω της πρωϊνής κυκλοφορίας. Το βγάλαμε αργά, με χειρόφρενο και δευτέρα (!) και φτάσαμε στον τερματισμό μόλις δύο ή τρία λεπτά πριν τον ακριβή χρόνο μας (παρ’ ότι είχε δοθεί άφθονος χρόνος από τον οργανωτή, εμείς πηγαίναμε με 30 χ.α.ω, και με 50 στις μεγάλες ευθείες!). Μαρτύριο και η επιστροφή σπίτι, και την Δευτέρα στον μηχανικό. Ο οποίος είδε τα λιωμένα τακάκια (που εκείνος μας προμήθευσε) και τα χαραγμένα δισκόφρενα, κούνησε τους ώμους αδιάφορα, είπε "θα ήταν μαλακά ή  ελαττωματικά τα τακάκια", πρόσθεσε  "θα το έτρεχες" (!), και κατέληξε: "Πάνε οι δίσκοι, θέλει καινούργιες δισκόπλακες" (!).

 Τα τακάκια του αριστερού τροχού (δεξιά στη φωτογραφία) μηδενίστηκαν επίσης και
«άναψαν» τον δίσκο, ώστε δεν υπήρχε ίχνος επιβράδυνσης.

  Αυτά τα ολίγα φίλοι μου. Πληρώσαμε καινούργιες δισκόπλακες Brembo, φέραμε δικά μας τακάκια EBC, και πληρώσαμε και τον μηχανικό για την τοποθέτησή τους. Το ακόμα χειρότερο; Το κιβώτιο της Giulia πάει για συγχρονιζέ δευτέρας (από τα κατεβάσματα).

  Ηθικόν δίδαγμα; Καλά να πάθω!

  Ερώτημα: Φταίνε τα τακάκια; Η συγκεκριμένη μάρκα; Η «τυχαία» παρτίδα; Ο μεταπωλητής των ανταλλακτικών; (Σίγουρα η φίρμα αυτή, φταίει-δεν φταίει, διαγράφεται από το καρνέ μου. Φύλαγε τα ρούχα σου).

  Συμβουλή: ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ, ΠΡΟΣΟΧΗ. Μην εμπιστεύεστε κανέναν, εκτός από τις δοκιμασμένες και αποδεδειγμένα καλές λύσεις.

*Ο σκοπός αυτής της ανάρτησης δεν ήταν προφανώς το τεχνικό πρόβλημα της συμμετοχής Νο 30 αλλά κάτι, ας πούμε, σαν μια ιστορία που θα κάνει καλό σε όλους. Γιατί όσο κι αν, είμαι βέβαιος, πολλοί που διαβάζουν κουνάνε το κεφάλι τους σκεπτόμενοι ότι κάτι τέτοιο δεν θα συμβεί ποτέ σ’ αυτούς, ρωτώ: Είναι δυνατόν να είμαι ο μοναδικός;;;

Δ.Π.

Αυτά τα τακάκια (Ate; Galfer;) είναι 5 ή 6 ετών, έχουν κάνει τουλάχιστον 4.000 χλμ., δύο 24ωρα, 3 regularity (σε επαρχία), ένα Ακρόπολις και ένα Κλασσικό! Τα άλλαξα, ο αφελής, επειδή δεν μου άρεσε η συμπεριφορά τους όταν ζεσταίνονταν (παρ’ ότι δεν έχαναν σε επιβράδυνση). Τα (υποτιθέμενα;) Textar έλιωσαν στα 350 ήσυχα χλμ., καταστρέφοντας τον οικονομικό προϋπολογισμό μου (και βέβαια, τον αγώνα).