20o 24 ΩΡΕΣ ΕΛΛΑΔΑ - Σ.Ι.Σ.Α. - BEST EVER! (ΑΚΟΥΕΙ ΚΑΙ ΒΛΕΠΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;!)

Η πιο όμορφη αναμνηστική φωτογραφία των νικητών του 24ωρου που τραβήχτηκε ποτέ! Είναι ιδανικό το περιβάλλον βλέπετε! Στο κέντρο, ο πολυνίκης του αγώνα αλλά φέτος ατυχήσας, Ι. Κατσαούνης, και αριστερά του ο νικητής Γενικής Δ. Τρίκαρδος, που έχει ακριβώς πίσω του τον Πρόεδρο του Σ.Ι.Σ.Α. Η. Μανιάτη. Δεξιά απο τον γενειοφόρο Γ. Νίκα, η "ψυχή" των 24 Ωρών Μιχάλης Μουζούκης.

 Λίγες μέρες μετά τον τερματισμό και την δεξίωση της απονομής, το 20ό, επετειακό Regularity Rally 24 Ώρες Ελλάδα φαίνεται σαν να έχει μπει στο αρχείο, μια και δεν υπάρχουν πολλές δημοσιεύσεις και αναλύσεις-περιγραφές του αγώνα. Σίγουρα θα ακολουθήσει το τυπικό δελτίο Τύπου των οργανωτών, ίσως δε και σχολιασμοί κάποιων εκ των συμμετεχόντων σε fora και προσωπικούς λογαριασμούς του Facebook. Τίποτε απο αυτά όμως δεν είναι αρκετό για να “περάσει” στον κόσμο, και να αποτυπώσει, πρώτον την τεράστια οργανωτική προσπάθεια, δεύτερον τον βαθμό επιτυχίας του αγώνα, και τρίτον την “αίσθηση” της συμμετοχής, πάντα απο τα καθίσματα (ή μπάκετ) του οδηγού και του συνοδηγού.
 

Όμορφη μερα, υπέροχη ατμόσφαιρα, και το 20ό 24 ΩΡΕΣ ΕΛΛΑΔΑ εκκινεί με φόντο την Ακρόπολη

 Η δημοσιογραφική ένδεια, και η απουσία αντικειμενικής περιγραφής των γεγονότων (όχι “η άποψη”, που μπορεί να ακολουθήσει αργότερα σαν σχόλιο, αλλά το πραγματικό γεγονός), είναι κατάσταση μόνιμη στον χώρο του “αγωνιστικού” αυτοκινήτου, που φέρνει έκπληξη, την εποχή μάλιστα που το διαδίκτυο προσφέρει πεδίον δόξης λαμπρόν (και δωρεάν) σε κάθε επίδοξο συντάκτη. Και άραγε, τι είναι “ο συντάκτης”; Ενα άτομο έχον σώας τα φρένας που δεν μεταφέρει (εντός και εκτός του) κανενός είδους “συμπλέγματα”, που έχει πείρα πολλών ετών στο αντικείμενό του, που έχει πολλές και ακριβείς πηγές πληροφόρησης, που έχει την δυνατότητα ορθής κρίσης και προσωπικής αντίληψης, που δαπανά πολύ χρόνο προκειμένου να έχει καθημερινή και σφαιρική ενημέρωση για όλα όσα αφορούν τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται, που έχει καλή γνώση της Ελληνικής γλώσσας, αλλά και την δυνατότητα γραπτής έκφρασης και σωστής σύνταξης, και δεν διατηρεί ειδικές, φιλικές, προσωπικές ούτε και οικονομικές σχέσεις με απολύτως κανένα παράγοντα του χώρου, άρα δεν επηρεάζεται, δεν “φοβάται” και δεν διστάζει να αναφέρει την πραγματικότητα (σίγουρα όπως την βλέπει, την βιώνει και την αντιλαμβάνεται, μια και ποτέ δεν διαγράφεται εντελώς ένα ποσοστό υποκειμενικότητας, για να είμαστε δίκαιοι). Αντί λοιπόν να υπάρχουν πρωτογενή άρθρα και ρεπορτάζ, τα "ενημερωτικά sites" πλημμυρίζουν με copy paste δελτία Τύπου, τα οποία συχνά είναι τόσο υπερβολικά ώστε προκαλούν γέλια. Τι δουλειά έχουν τώρα όλα αυτά με το 24 Ώρες  Ελλάδα του 2017; Πρώτον να εξηγήσουν το γιατί δεν υπάρχουν όσα μεγάλα και αναλυτικά άρθρα θα έπρεπε κια θα άξιζε ένας αγώνας-"γεγονός" σαν κι αυτόν, και δεύτερον το να “πουν” απλά και ειλικρινά, πως ό,τι διαβάζετε εδώ (γενικά στο Auto Classic) αποτελούν περιγραφές, γεγονότα (αλλά και απόψεις και θέσεις) με στόχο: α) Την συνέχιση και βελτίωση των εκδηλώσεων μέσω προσέλευσης περισσότερων συμμετοχών, β) Την απ’ ευθείας αναφορά στα “κακώς κείμενα” του χώρου, γ) Τις προτάσεις για βελτίωση σε θέματα και νοοτροπίες που εμφανώς είναι “γηρασμένα”, ξεπερασμένα και κάποιες φορές “εμμονικά”, δ) Την περιγραφή εκδηλώσεων και αγώνων σαν ελάχιστη αναγνώριση των προσπαθειών Λεσχών και συμμετεχόντων και ενθάρρυνσή τους για την συνέχεια, και ε) Την ενημέρωση των φίλων του χώρου όχι μόνο πάνω σε εκδηλώσεις (όπως καλή ώρα η 24η ώρα!), αλλά σε όλα τα θέματα "εκ των έσω". Έτσι ώστε να μην υπάρχει “η αφέλεια της άγνοιας του πρωτάρη” σαν αντίληψη στους νεοεισερχόμενους χομπίστες, που συχνά τους οδηγεί σε "λάθος" δρόμους και τους καθιστά “εύκολη λεία” για τους παλαιούς και έμπειρους “παράγοντες”, που και στο κλασσικό αυτοκίνητο (όπως και σε κάθε έκφραση ανθρώπινης δραστηριότητας) χωρίζονται σε ομάδες και σε στρατόπεδα, ψάχνοντας οπαδούς και πιστούς, που μοιραία κάποια στιγμή θα “στραφούν εναντίον αλλήλων”. (Θέλετε παράδειγμα; Η ομαδική αποχή απο κάποια εκδήλωση, ή και το μποϋκοτάζ της). Εννοείται ότι πιστεύουμε και σεβόμαστε την κρίση και την αντίληψη κάθε ατόμου, γι' αυτό και ΣΕ ΚΑΜΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ δεν επιχειρούμε "να κατευθύνουμε", αλλά μόνο να ενημερώσουμε σφαιρικά και ειλικρινά, και ο καθένας να κάνει τις επιλογές του. Τίποτε δεν είναι όσο απλό φαίνεται λοιπόν, και με αυτό κατά νου πηγαίνουμε παρακάτω.

 

Στον "Διόνυσο", στη σκιά της Ακροπόλεως, πριν την εκκίνηση οι τελικοί νικητές Γενικής Δ. Τρίκαρδος και Χ. Χατζής, κάθονται στην 944 μελετώντας road book και ετοιμάζοντας χρονόμετρα.

 Το αν το πρώτο 24 Ώρες Ελλάδα έγινε πριν ή μετά τον πόλεμο, και μέσα στον 20ο ή στον 21ο αιώνα, λίγη σημασία έχει μετά απο 20 ολόκληρα χρόνια, αφού οι περισσότεροι απο τους σημερινούς συμμετέχοντες το γνωρίζουν στην πρόσφατη, σύγχρονη μορφή του. “Πατάει” στην Ιστορία του, και κυρίως στον απλούστατο τρόπο χρονομέτρησης των ειδικών δοκιμασιών που πρώτος καθιέρωσε ο Σ.Ι.Σ.Α. απο την δεκαετία του ’90 ακόμα και δεν απαιτεί απολύτως καμμία ειδίκευση ή εξοπλισμό πέραν ενός οδομέτρου και δύο χρονομέτρων, και χρόνο με τον χρόνο συγκεντρώνει όλο και μεγαλύτερο αριθμό συμμετοχών (ιδίως στις μέρες μας που η απόλυτη εξειδίκευση τής, ούτως ή άλλως “για λίγους”, Regularity με μ.ω.τ., έχει καταφέρει “να διώξει” πολλούς απο τους απλούς συμμετέχοντες αφού οι εκδηλώσεις γίνονται πλέον στα μέτρα τών, όχι περισσότερων απο 10, experts διεθνών προδιαγραφών). Ας μην αμφιβάλλει κανείς, ότι αν η συγκεκριμένη εκδήλωση γινόταν με αυστηρή μ.ω.τ., 40 Ε.Δ. πολλαπλών μετρήσεων και στρυφνή πλοήγηση, οι συμμετοχές της δεν θα ξεπερνούσαν τις 25 με 30. Σήμερα, ο Σ.Ι.Σ.Α. κατάφερε να φτάσει τις παρά δύο 100 συμμετοχές, και μάλιστα σε έναν αγώνα  υψηλού κόστους και εξόχως απαιτητικό για αυτοκίνητα και πληρώματα. Ας παραδειγματιστούν λοιπόν οι υπεύθυνοι των λοιπών διοργανώσεων και πρωταθλημάτων, και ας σχεδιάσουν ετήσια ημερολόγια εκδηλώσεων που να μην απευθύνονται μόνο στους λίγους αλλά στους πολλούς φίλους του ιστορικού αυτοκινήτου. Τρόποι συνδυασμού υπάρχουν πάντα, και γεγονός παραμένει ότι το 24ωρο μόνο του, συγκέντρωσε τόσο κόσμο όσο 4 ή 5 εκδηλώσεις!

 

Αυτός είναι ο λόγος συμμετοχής στις, μικρές ή μεγάλες σαν το 24ωρο, εκδηλώσεις Κλασσικών αυτοκινήτων: Ακριβώς το να βλέπεις τα κλασσικά αυτοκίνητα σε ειδυλλιακά τοπία και δρόμους  που "τα γυρίζουν" στην εποχή τους, και να απολαμβάνεις την οδήγηση τους μέσα σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο και για κάποιο σκοπό 

 Δεν υπάρχει τίποτα “καλό” που να μην εμπεριέχει αρνητικά στοιχεία, και αυτό ισχύει και για τις “ελεύθερες” Ε.Δ. με χρόνο και όχι με μ.ω.τ., όπου ο καθένας κινείται όσο γρήγορα θέλει και περιμένει στο τέλος το σωστό δευτερόλεπτο. Πέραν των προφανών κινδύνων (για όσους κινούνται γρήγορα για το κέφι τους, αν και αυτό μπορούν να το κάνουν παντού και πάντοτε), υπάρχει και η ευκολία της δοκιμασίας που οδηγεί σε ισοβαθμίες, κάτι που ο Σ.Ι.Σ.Α. έχει αντιμετωπίσει αποτελεσματικά ορίζοντας με κορίνα μια ζώνη ακινητοποίησης (πριν τον τερματισμό) με κυμαινόμενο μήκος απο 50 μέχρι 500 μέτρα. Φυσικά, ο τερματισμός δεν φαίνεται, και αρκετοί στην αρχή προβληματίζονταν, μέχρι που βρήκαν τρόπους αντιμετώπισης της νέας αυτής δυσκολίας. Ο πιο απλός, ήταν στην περίπτωση που μερικοί φίλοι έτρεχαν στην ίδια εκδήλωση, οπότε ο πρώτος που περνούσε πληροφορούσε τους άλλους τηλεφωνικά για την ακριβή απόσταση της κορίνας απο τον τερματισμό. Ο δεύτερος, ο πιο σωστός και αυτός που ακολουθούν με απόλυτη επιτυχία οι έμπειροι της regularity, είναι να κρατούν σταθερή μ.ω.τ. σε όλη την διαδρομή, και να βρίσκονται έτσι μπροστά στον τερματισμό με ελάχιστα δευτερόλεπτα και μέτρα απόκλισης, τα οποία μπορούν να διανύσουν αργά χωρίς να σταματήσουν (η ακινητοποίηση επιφέρει ποινή 10”). Προφανώς αυτό απαιτεί σωστή μέτρηση της απόστασης απο την οργάνωση, κάτι που συνήθως επιτυγχάνεται.

 

Στην ανασυγκρότηση της Κλειτορίας, το Escort MK 1 του Β. Μπέντα με το Νο1, που τελικά τερμάτισε δεύτερος Γενικής (με αρκετά προβλήματα, που ωστόσο δεν του στέρησαν την διάκριση).

 Το να σχεδιάσεις μια διαδρομή 700-800 χιλιομέτρων η οποία θα διανυθεί σε 24 ώρες, θα περιλαμβάνει πολλές δοκιμασίες, θα περνάει απο όμορφα τοπία και ει δυνατόν “άγνωστες” διαδρομές αλλά δεν θα είναι βαρετή, αποτελεί ένα “στοίχημα”, το οποίο ο Σ.Ι.Σ.Α. έχει κερδίσει πολλές φορές στο παρελθόν σε αξέχαστες διαδρομές (π.χ Μάνη, ή Λίμνη Πλαστήρα, ή ολονυχτία Ευβοίας, ή γύρος Πηλίου), και έχει χάσει άλλες τόσες, βασικά λόγω έλλειψης πόρων και ανθρώπινου δυναμικού (κριτών) κάτι που αναγκαστικά μετέτρεπε το 24ωρο σε ατέλειωτη περιπλάνηση απο απλή σε απλή και απο Σ.Ε.Χ. σε Σ.Ε.Χ., με ελάχιστες Ε.Δ. ανάμεσά τους. Αρχικά αυτό αντιμετωπίστηκε με τρόπο ευφυή αλλά σίγουρα “σκληρό” και όχι χωρίς κινδύνους για τα ιστορικά αυτοκίνητα και τους οδηγούς τους, αφού σε κάποια έκδοση του 24ώρου (και πάλι στην Εύβοια), δεν υπήρχαν καθόλου ειδικές διαδρομές αλλά μόνο Σ.Ε.Χ. (απλές) με πολύ σφιχτούς χρόνους (μα πάρα πολύ σφιχτούς!). Έτσι, για 24 ώρες, και χωρίς διαστήματα ανασυγκρότησης εκτός απο κάποιες σπάνιες προπορείες, τα πληρώματα ουσιαστικά βρίσκονταν σε συνεχείς Ειδικές για όλη την απόσταση των σχεδόν 1000 χιλιομέτρων (!), οδηγώντας γρήγορα, μη έχοντας χρόνο ούτε για ανεφοδιασμό καλά καλά! Στη συνέχεια, τα επόμενα χρόνια, επικράτησε η ψύχραιμη σκέψη που έθετε την ασφάλεια πάνω απο την επιτυχία (της εκδήλωσης), μπήκαμε στην εποχή της πολιτικής ορθότητας που μέσω Ε.Ο.ΦΙΛΠΑ έφτασε και στον κλάδο του ιστορικού αυτοκινήτου (καμμία σχέση με την πολιτική ανορθοδοξία των ημερών μας!), και με την σταδιακή αλλαγή προσώπων στη διοίκηση της Λέσχης τα πράγματα άλλαξαν με μια πιο “τεχνοκρατική” και “επαγγελματική” (όχι με την οικονομική έννοια) αντίληψη για το πως θα στηνόταν μια έξυπνη, ευχάριστη και δημοφιλής εκδήλωση. Αν ο Σ.Ι.Σ.Α το κατάφερε αυτό με εκδηλώσεις- “εξομοιώσεις αγώνων” όπως το 24 Lap, το Σ.Ι.Σ.Α. Grand Prix, τα “Rally sprint regularity”, την “ανάβαση” Βούλας, πάντα βασισμένος στο σύστημα μέτρησης με χρόνο και όχι μ.ω.τ. που του εξασφάλιζε μια σταθερή βάση συμμετοχών, στην περίπτωση του 24ώρου τα πράγματα ήταν πιο δύσκολα λόγω του υψηλού οικονομικού κόστους της διοργάνωσης. Αλλά έχοντας παρακολουθήσει την 24ωρη εκδήλωση (και συμμετέχοντας σ’ αυτήν κάθε χρόνο σχεδόν, έχοντας μέχρι σήμερα μία νίκη –joint- Γενικής, δύο δεύτερες Γενικής και δύο τρίτες Γενικής μαζί με πολλές διακρίσεις κλάσης), μπορούμε με βεβαιότητα να πούμε ότι σημαντικό ρόλο έπαιξε τα τελευταία χρόνια η εμπλοκή συγκεκριμένων ανθρώπων στον σχεδιασμό και την διοργάνωση, που είδαν το θέμα σαν προσωπικό στοίχημα και στόχο, και το ανέπτυξαν φτάνοντας στην φετινή επιτυχία.

 

"Μαγικό" νούμερο: 2002!

 Γιατί λοιπόν το επετειακό 20ο 24 Ώρες Ελλάδα ήταν το καλύτερο (“Best ever”); Οπως είπαμε, δεν επιστρέφουμε στο παρελθόν, γιατί σίγουρα οι προ εικοσαετίας ή δεκαπενταετίας συμμετέχοντες συνεχίζουν να έχουν νοσταλγικές αναμνήσεις απο τότε, μια και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι σαραντάρηδες του 1998 είναι σήμερα 60 ετών και οι νεαροί τριαντάρηδες ώριμοι πενηντάρηδες, άρα έχουν να νοσταλγήσουν πολλά περισσότερα μαζί με τον αγώνα της εποχής εκείνης! Αυτή (η νοσταλγική παρελθοντολογία) είναι μια παγίδα στην οποία παρασύρονται και πέφτουν τυφλά και μονοκόμματα όλα τα παλαιά στελέχη που συνεχίζουν να διοικούν Λέσχες, ή και Ομοσπονδίες, γι’ αυτό και επιβάλλεται η αλλαγή με νέους ανθρώπους, που δεν θα έχουν απλώς φιλοδοξίες “εξουσίας και διάκρισης”, αλλά στόχο, σχέδιο και όραμα για την ανάπτυξη ενός όμορφου και ευγενικού χόμπυ που ταυτόχρονα αποτελεί και μέρος της κουλτούρας και της ιστορικής κληρονομιάς της κάθε χώρας, κατασκευάστριας και Δυτικοευρωπαϊκής, ή  αγοράστριας-μικροπελάτισσας και Βαλκανικής.

 

Το αυθεντικό Mini Cooper S Mk1 1967 των Huffy-Liou Cons, ήταν το σαφώς "σπανιότερο"  αλλά και πιο "αγωνιστικά Ιστορικό" αυτοκίνητο της εκδήλωσης. Μπράβο στον ιδιοκτήτη που το "βάζει στην φωτιά", μπράβο και στο πλήρωμα για την αντοχή του!

 Η επιτυχία της νέας διοίκησης του Σ.Ι.Σ.Α. αποδεικνύεται απο το ότι στις εκδηλώσεις του συμμετέχουν άπαντες, δηλαδή και οι φίλοι της Regularity με μ.ω.τ., επειδή ο σύλλογος έχει μείνει έξω απο την άμεση αντιπαράθεση τόσο των ΟΜΑΕ-Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ (για την προσέλκυση συμμετοχών, πουθενά πρόβλημα σε αυτόν τον ανταγωνισμό), όσο και μεταξύ των ίδιων των λεσχών και των συμμετεχόντων για τον τρόπο διοργάνωσης των εκδηλώσεων regularity. Yπάρχει βέβαια και ένας ακόμα λόγος συγκέντρωσης συμμετοχών απο όλες τις πλευρές, Ομοσπονδίες και “τάσεις” Ιστορικών, ο οποίος είναι και ο σημαντικότερος: Είναι η ίδια η επιτυχία των 24 Ωρών, αφού πρόκειται για μια μοναδική στο είδος της εκδήλωση στην οποία όλοι θέλουν να συμμετάσχουν (είναι κάτι σαν την ανάβαση Ριτσώνας για τα Ιστορικά sporting, όπου συγκεντρώνονται 30 συμμετοχές έναντι των μόλις…5 των άλλων αναβάσεων!). Δηλαδή, αν κάποιος για τους δικούς του λόγους κάνει μόνο ΕΝΑΝ αγώνα τον χρόνο, στα Ιστορικά Sporting αυτός θα ήταν η Ριτσώνα (ή το Τατόϊ ΦΙΛΠΑ -όχι το “γιαλαντζί” που έγινε πρόσφατα), και στην Regularity to 24 Ώρες Ελλάδα ή το Ιστορικό Ακρόπολις, με ΑΥΤΟ το όνομα και μόνο με αυτό. Ατυχώς, οι οργανωτές και σχεδιαστές του άψογου Ιστορικού Ράλλυ Ελλάδας, θεώρησαν ότι αρκεί η πραγματικά “διεθνούς” επιπέδου διοργάνωση για να προελκύσει ικανό αριθμό ξένων και Ελληνικών συμμετοχών, και πραγματικά κάνει εντύπωση το ότι “αγνόησαν”, ηθελημένα, πεισματικά ή αφελώς, την μέγιστη σημασία του ονόματος, ειδικά για τους χομπίστες, που θέλουν να τρέξουν σε ένα “Ακρόπολις” και όχι σε ένα (ακόμα) “Ιστορικό”, όσο άψογα σχεδιασμένο και διοργανωμένο κι αν ήταν. Δηλαδή, αν η αναβίωση του κλασσικού Monte Carlo αλλάξει όνομα και ονομαστεί π.χ. Riviera Classic Rally –ή Rallye Classique αν προτιμάτε-, δεν θα έχει ούτε την αίγλη ούτε και τις εκατοντάδες συμμετοχές του Monte, ακόμα κι αν είναι καλύτερο οργανωτικά. Πόσο δύσκολο είναι αυτό για τα Greek minds να το εμπεδώσουν και να “κάνουν πίσω”  δυό βήματα ο καθένας, για να επιστρέψει το Εθνικό μας Ράλλυ και στα Ιστορικά;

 Ζητώντας την κατανόηση των αναγνωστών μας για τα πολλά θέματα που ανοίγουμε (μία η τράπουλα, πολλά τα χαρτιά της, συγκεκριμένα τα παιχνίδια, άρα όλα σχετικά!), επιστρέφουμε στο 24 Ωρες, απαριθμώντας μερικούς απο τους βασικούς λόγους που το έκαναν “καλύτερο” απο τα άλλα. Ο πρώτος, χωρίς αμφιβολία, είναι η ίδια η οργάνωση σε αριθμό ατόμων. Ο δεύτερος, ο σχεδιασμός των διαδρομών, που ήταν ακριβως αυτός που έπρεπε: Χιλιόμετρα πολλά (σχεδόν 800) αλλά όχι υπερβολικά, χρόνοι Απλών Διαδρομών βατοί αλλά όχι εντελώς χαλαροί, σχεδίαση και αριθμός Ειδικών Διαδρομών άριστος, ώστε να μην γίνει σε κανένα σημείο κουραστικό το ημερήσιο τμήμα (πέραν των τελευταίων χιλιομέτρων πριν την βραδυνή ανασυγκρότηση στην Πάτρα). Οι πολλοί κριτές και χρονομέτρες επέτρεψαν στις Ε.Δ. να αυξηθούν (ήταν 20), και ελαχιστοποίησαν τις καθυστερήσεις (υπήρξαν μόνο δύο), αλλά και τις αλλαγές στο πρόγραμμα (υπήρξε μία μόνο ματαίωση Ε.Δ., που ήταν έτσι κι αλλιώς “κατάληξη” και συνέχεια άλλης,”κυκλικής”, Ε.Δ). Ο τρίτος λόγος επιτυχίας, ήταν η χρήση για πρώτη φορά ηλεκτρονικού συστήματος μέτρησης με σένσορες στο αυτοκίνητο (ο Σ.Ι.Σ.Α. είχε ενημερώσει απο πολλών εβδομάδων τους συμμετέχοντες να ετοιμάσουν μια απλή ηλεκτρική σύνδεση για τον σένσορα, που τοποθετείτο στο πίσω δεξί τζάμι). Αυτή ήταν μια κοινή ενέργεια της ΦΙΛΠΑ

Το πλήρωμα απο την Ρουμανία Α. Georgescu  και S. Socariciu, με Dacia 1300

και του Σ.Ι.Σ.Α. σε συνεργασία με την Ρουμάνικη Ομοσπονδία Κλασσικών Αυτοκινήτων η οποία και το “δάνεισε” στους συναδέλφους της Ελληνες, που αποτελούσε και μια “δοκιμή”, μια και οι δύο Λέσχες πρόκειται να αγοράσουν το σύστημα αυτό. Εδώ βέβαια τίθεται το ερώτημα του αν θα το “δανείζουν” ή θα το νοικιάζουν σε άλλες Λέσχες της Ε.Ο ΦΙΛΠΑ που θα διοργανώσουν αγώνες Regularity Πρωταθλήματος, ή θα το έχουν μόνο για τις δικές τους εκδηλώσεις (υποθέτουμε ότι το σύστημα είναι κατάλληλο για regularity, αφού οι μετρήσεις και τα αποτελεσματα του 24 Ωρες έγιναν σε δέκατα του δευτερολέπτου). Μαζί με το νέο σύστημα υπήρχε και συμβατική χρονομέτρηση, σε περίπτωση δυσλειτουργίας. Τελικά, πέραν κάποιων –λίγων- λαθών που βρέθηκαν άμεσα και διορθώθηκαν, τουλάχιστον για τους τερματίσαντες, το νέο σύστημα δούλεψε άψογα, και κατά τη γνώμη μας το σημαντικότερο όλων είναι ότι απαλλάσσει τους οργανωτές απο την πολύωρη και επίπονη έκδοση αποτελεσμάτων, εξασφαλίζοντας βέβαια και μεγάλη ακρίβεια. Τέταρτος λόγος, η συνολική προσπάθεια (και οι συνεργασίες της Λέσχης) για μια “εντυπωσιακή” εκδήλωση και πέραν του καθαρά αγωνιστικού μέρους. Έτσι, η ενημέρωση ήταν συνεχής και πληθωρική,  η πρωτοβουλία του Σ.ΙΣ.Α. να τυπώσει φυλλάδιο με τις έγχρωμες φωτογραφίες των 98 συμμετεχόντων με τα αυτοκίνητα και τα πρόσωπα οδηγών και συνοδηγών εντυπωσιακή, (χρειάζεται ΠΟΛΛΗ δουλειά για κάτι τέτοιο, σας βεβαιούμε λόγω επαγγέλματος!), το road Book που ανέβηκε στο διαδίκτυο πλήρες και σωστό (αν και έχει φτάσει ο καιρός για την εικαστική/αισθητική του ανανέωση), ο διοικητικός έλεγχος έγκαιρος και μέσα σε δύο μέρες για να μην υπάρξει αναμονή, η συγκέντρωση αναχώρησης απο το γνωστό πάρκινγκ του Διονύσου καλύτερα οργανωμένη (δεν αποφεύχθησαν οι καθυστερήσεις πάντως στην εξοδο, όπως περνούσε η ώρα και κατέφθαναν τα τουριστικά πούλμαν), στην εκκίνηση μαζί με το Καρνέ τα πληρώματα έπαιρναν και κάρτα ελεύθερης διέλευσης απο την Γεφυρα Ρίου-Αντιρρίου (που ήταν εκ των χορηγών), και …fast forward, Πάτρα!

 

Απλότητα και δύναμη: Στο φετινό 24ωρο, "μπορούσες και χωρίς προβολείς"!

 

 Στην Πάτρα, μια πόλη που αγαπάει το αυτοκίνητο (Χαλανδρίτσα, P.I.C.K. και τώρα ιστορικά), η τοπική Λεσχη Ε.Λ.Ι.Α. είχε φροντίσει για τα πάντα: Υποδοχή στην είσοδο της κεντρικής πλατείας (Αγ. Ανδρέου), με νεράκια για το πλήρωμα και εκπτωτικές κάρτες για φαγητό, μεγάλος αριθμός ατόμων που σε οδηγούσαν στη θέση σου, όπου υπήρχε πινακίδα με το νούμερο κάθε αυτοκινήτου (ώστε να παρκάρουν αλλά και να εκκινήσουν με την σωστή σειρά), και αμέσως κάποιος τοποθετούσε ένα μεγάλο χαρτόνι κάτω απο τον κινητήρα, ώστε να προστατευθεί το πλακόστρωτο απο τις, αναπόφευκτες, διαρροές. Ιδού, πως μπορεί μια τόσο ζωντανή πόλη να υποδεχθεί, να αγκαλιάσει και να προβάλλει το Ιστορικό αυτοκίνητο (το τι έγινε απο το κοινό, δεν περιγράφεται), προστατεύοντας ταυτόχρονα τους χώρους που διαθέτει.

 Η εκκίνηση για το νυχτερινό σκέλος δόθηκε ακριβώς στις 12 τα μεσάνυχτα (00:00) και πάλι οι διαδρομές ήταν σωστές και μελετημένες για αρκετό συναγωνισμό αλλά και ασφάλεια σε χρόνους, αν και πιο “εύκολες” (ή “βατές”) απο ότι οι περισσότεροι περίμεναν, με αποτέλεσμα όλοι σχεδόν να φτάσουν στον τερματισμό, στην Μονή Κλειστών της Φυλής, και μετά στην Ακρόπολη (παρά την κόπωση, όλοι θέλησαν να τερματίσουν “επίσημα”, για μια τελευταία χαμογελαστή ανταλλαγή εντυπώσεων!). Και είναι ιδιαίτερα σημαντικό για μια τέτοια διοργάνωση το να υπολογίσει με ακρίβεια το ποσοστό δυσκολίας των διαδρομών της, έτσι ώστε να υπάρξει συναγωνισμός και ενδιαφέρον, να έχουν όλοι την αίσθηση ότι συμμετείχαν σε ένα ξεχωριστό και "δύσκολο" αγώνα, όχι όμως και την απογοήτευση της εγκατάλειψης. Κατά την άποψή μας, ένας οργανωτής είναι τόσο πιο επιτυχημένος όσα περισσότερα αυτοκίνητα ικανοποιημένων πληρωμάτων φέρνει στον τερματισμό. Αυτό το "μίγμα"  πέτυχε φέτος ο Σ.Ι.Σ.Α. (και όχι τυχαία αλλά χρησιμοποιώντας την μεγάλη εμπειρία του απο περασμένες, επιτυχημένες ή και αποτυχημένες προσπάθειες).

 

Πως ένα καλό αλλά απλό και "άκακο" οικογενειακό αυτοκίνητο μπορεί να μεταβληθεί σε "αγωνιστικό όπλο" στην εμφάνιση, με τέσσερις προβολείς και ένα μαύρο καπώ! Αυτά συνέβαιναν μόνο την μακρινή δεκαετία του 1960 και του '70, και οι εκδηλώσεις Ιστορικών μας φέρνουν πίσω την ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής!

 Η διοργάνωση ολοκληρώθηκε το βράδυ της επόμενης μέρας (Δευτέρα) με την δεξίωση της απονομής να γίνεται στον πιο κατάλληλο χώρο που υπάρχει στη χώρα μας γι’ αυτές τις περιπτώσεις, στο Ελληνικό Μουσείο Αυτοκινήτου. Δόθηκαν τα Έπαθλα, ακολούθησε (γευστικότατο) δείπνο, πολλή συζήτηση και ανταλλαγή απόψεων, και μετά την αναμνηστική φωτογραφία των διακριθέντων, ήταν απαραίτητη μια περιήγηση στους τρείς ορόφους του Μουσείου, το οποίο αρκετοί έβλεπαν για πρώτη φορά (κι αυτό δεν είναι παράξενο μια και δεν μπορούν όλοι να προγραμματίσουν επίσκεψη που σίγουρα θα κρατήσει κάποιες ώρες), άρα επρόκειτο για μια ακόμα “παροχή” του Σ.Ι.Σ.Α. προς τους συμμετέχοντες.

 Στο καθαρά αγωνιστικό κομμάτι, όπως είπαμε πιο πάνω, όλες οι διαδρομές ήταν βατές, το road book σωστό και ακριβές, το calibration της ΦΙΛΠΑ στον παράδρομο της Ε.Ο Αθ.-Λαμίας στην Βαρυμπόμπη απεδείχθη ακριβέστατο και σχεδόν “στο μέτρο” για όλο τον αγώνα (πλην κάποιων ελάχιστων σημείων άνευ ουσίας), αλλά οι Ειδικές δοκιμασίες ήταν μάλλον “εύκολες” (για όσους γνωρίζουν τον τρόπο εκφώνησης του Σ.Ι.Σ.Α.), αφού πέραν της συνεχούς "αλυσσιδωτής" τέλεσης (το τέλος της μιάς ήταν η αρχή της άλλης, κ.ο.κ.), δεν είχαν, συνήθως, πλοήγηση στη διαρκειά τους. Οι δύο “κυκλικές” διαδρομές ήταν επίσης σαφέστατες, αλλά οι Ειδικές με “self start” καταπατήθηκαν απο τους περισσότερους, αφού δεν υπήρχε όχι κριτής αλλά ούτε πουλί πετάμενο στην περιοχή. Το ίδιο ισχύει και για τα πέντε (5) check points της Ε.Δ ΓΑΛΑΤΑ Νο 5, που ουσιαστικά αποτελούσαν άθροισμα χρόνων. Θα ήταν πολύ ενδιαφέρον το να τοποθετούσε πράγματι η οργάνωση κριτές και χρονόμετρα σε αυτά τα check points και στα self starts (θα "ξαφνιάζονταν" πολλοί που περνούσαν δίπλα μας αέρα όπως περιμέναμε υπομονετικά "να πάρουμε εκκίνηση απο τον εαυτό μας", κάτι που το συνιστούμε για την επόμενη φορά).

 

Oι Σουηδοί, με τα αυτοκίνητά τους (απο τα Volvo 444 και 544 μέχρι τα 121), "έγραψαν" ανεξίτηλα στις μνήμες των παλαιότερων με τις εμφανίσεις τους στα Ακροπολις

 Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν το σκεπτικό της οργάνωσης ηταν να κάνει  σαφή την διαδρομή και να αποφύγει την πλοήγηση μεσα στις Ε.Δ έτσι ώστε να μην “χαθεί” κανείς και να μην υποχρεωθεί να κινηθεί γρήγορα για να καλύψει τον χρονο, όμως οι πολύ μεγάλες Ειδικές διαδρομές (δεκάλεπτα και πάνω, αθροιστικά), πιστεύουμε ότι επέτρεπαν  λίγο “πιο ζωντανό” ρυθμό (τουλάχιστον σε πλοήγηση), ώστε τα αποτελέσματα να μην κριθούν, για μια ακόμη φορά, στο πόσο καλά σημαδεύει ο οδηγός τον σένσορα με το παράθυρό του μετά την κορίνα! Αν όμως δούμε ότι για όλο σχεδόν τον αγώνα οι χρόνοι ήταν κοινοί για όλες τις κατηγορίες, και αν αυτό δεν έγινε λόγω αδυναμίας του συστήματος να υπολογίσει δύο διαφορετικούς χρόνους (για τα παλαιότερα και για τα πιο καινούργια –κατηγορίας G και πάνω- αυτοκίνητα), καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι ο Σ.Ι.Σ.Α. προτίμησε να σχεδιάσει έναν ευχάριστο και ασφαλή παρά έναν “ανταγωνιστικό” και πιο δύσκολο αγώνα. Και σωστά κατά την άποψή μας, λόγω της τεράστιας ευθύνης των σχεδόν 100 πληρωμάτων με μεγάλη ποικιλία αυτοκινήτων αλλά και εμπειριών, τα οποία έπρεπε και να ικανοποιηθούν αλλά και να παραμείνουν ασφαλή. Εξ’ άλλου είναι γεγονός ότι και πάλι θα διακριθούν οι πιο έμπειροι και πιο ικανοί, όπως και τελικά συνέβη (τόσο στο 12ωρο "Έπαθλο" όσο και στις 24 Ωρες).

Δεν την βλέπεις στον δρόμο. Αλλά την είδαμε στον αγώνα!

 Ο καλύτερος κριτής μιάς τέτοιας εκδήλωσης, είναι ο οδηγός, το πλήρωμα. Απο ότι είδαμε και αντιληφθήκαμε, δεν πρέπει να υπάρχει ούτε ένας που να μην έχει ήδη πάρει την απόφαση να τρέξει και στο 24 Ωρες του 2018, οι πιο “νέοι” μάλιστα σίγουρα θα σχεδιάζουν  και με ποιό όχημα θα κατέβουν, τώρα που έχουν γνώση για το τι ακριβως πρόκειται και ποιές είναι οι απαιτήσεις!  Παρ΄ότι οι δρόμοι σε κάποιες διαδρομές δεν ήταν ακριβώς καλοί (!), ένα μεγάλο πλεονέκτημα του φετινού 24ώρου ήταν ότι μπορούσες να βγάλεις την διαδρομή, και να τερματίσεις (με μικρές αποκλίσεις χρόνου), ακόμα και με ένα απλό, μεσαίο αυτοκίνητο, χωρίς έξτρα εξοπλισμό και θηριώδεις προβολείς. Τρελλαινόσουν στο στρίψιμο, ναι, και τα πιο πολλά χιλιόμετρα έγιναν εκτός κεντρικού οδικού δικτύου, αλλά ήταν και αρκετά δύσκολο το “να χαθείς” αφού η γενική κατεύθυνση ήταν συγκεκριμένη και σαφής. Αυτό το χαρκτηριστικό, που σίγουρα θα συζητηθεί και θα εκτιμηθεί θετικά στους κύκλους των οδηγών, κατά την άποψή μας το 2018 θα ανεβάσει τις συμμετοχές πάνω απο τις 120, οπότε ας παραγγείλουν έξτρα σένσορες για σιγουριά!

 Το 24 Ωρες Ελλάδα είναι όντως μια “μοναδική” εκδήλωση στην Ευρώπη, στην κατηγορία των Ιστορικών  Ραλλυ Αντοχής, και θα μπορούσε να έχει και -αρκετές- διεθνείς συμμετοχές, αν γίνει βέβαια έγκαιρη και στοχευμένη προβολή, και αν συνδυαστεί και με κάποια άλλη δραστηριότητα (ένα σχεδιασμένο διήμερο ή τριήμερο classic tour, all inclusive, μέσα στο κόστος της συμμετοχής των αλλοδαπών πληρωμάτων). Δεν χρειάζεται να το παρομοιάζουμε με άλλα φημισμένα Ραλλύ του εξωτερικού, πρώτον γιατί καλό είναι να αποφεύγονται οι υπερβολές, και δεύτερον γιατί έχει την δική του ξεχωριστή ταυτότητα και τα υπέροχα τοπία των διαδρομών, απο την εκκίνηση στην Ακρόπολη μέχρι το τελευταίο ψαροχώρι και την απόμακρη βουνοκορφή, ενώ η συνεχής νυχτερινή οδήγηση με τον mild φετεινό χαρακτήρα (που μειώνει ζημιές και εγκαταλείψεις, στην περίπτωση βέβαια που ο καιρός είναι σύμμαχος και όχι εχθρός, όπως ευτυχώς συνέβη φέτος!) αποτελούν μια πρωτόγνωρη,  και σίγουρα απολαυστική οδηγική εμπειρία, που όταν ολοκληρωθεί σε αφήνει με την επιθυμία να την επαναλάβεις. Και αυτή η επιθυμία γίνεται πιο έντονη όσο περνά ο χρόνος, και πλησιάζει το επόμενο φθινόπωρο, η εποχή των επόμενων 24 Ωρών.

FORZA ITALIA! (Living in the past...)

Στην ιστοσελίδα του Σ.Ι.Σ.Α. http://www.sisa.gr/results/1508519538, μπορείτε να δείτε τα αναλυτικά αποτελέσματα Γενικής, Κατηγοριών και Ειδικών διαδρομών (το 12ωρο όπως ανακοινώθηκε και βραβεύτηκε φέτος, κατά την άποψή μας ήταν μάλλον λάθος, γιατί πρέπει να περιοριστεί σε όσους εξ’ αρχής δηλώσουν ότι θα σταματήσουν την νύχτα, όπως γινόταν μέχρι το 2016, και όχι να χρησιμεύει για να αυξήσει τις βραβεύσεις των τερματισάντων στο 24ωρο όπως έγινε φέτος –πλην μιάς εξαιρέσεως. Κι αυτό, γιατί τα κορυφαία πληρώματα που έχουν τις λιγότερες ποινές στο ημερήσιο σκέλος, κατά κανόνα συνεχίζουν και στο νυχτερινό). Οι νικητές, και οι πρώτοι στην κατάταξη, που παίρνουν και τα Κύπελλα των αντίστοιχων κατηγοριών, είναι όλοι γνωστοί απο τις διακρίσεις τους σε εκδηλώσεις του Σ.Ι.Σ.Α. αλλά και σε Regularity, με τις τρείς πρώτες θέσεις όμως να πηγαίνουν σε πληρώματα τα οποία, αν δεν κάνουμε λάθος, συμμετέχουν αποκλειστικά σε εκδηλώσεις του Σ.Ι.Σ.Α. εδώ και πολλά χρόνια. Επειδή λοιπόν τίποτα δεν είναι τυχαίο, αποδεικνύεται κι εδώ ότι πάντα μετράει η εμπειρία και η "εξειδίκευση”, έστω κι αν αυτή έγκειται στο πότε ακριβώς ο προφυλακτήρας ή το πίσω παράθυρό σου θα περάσει τη γραμμή και θα συντονιστεί με το δάκτυλο του χρονομέτρη ή το “μάτι” του ηλεκτρονικού συστήματος μέτρησης! Συγχαρητήρια σε νικητές και διακριθέντες, αλλά και σε όλους τους τερματίσαντες, οι οποίοι επίσης θεωρούνται νικητές. Όσο για τον Σ.Ι.Σ.Α. και τα άτομα απο την Λέσχη αλλά και γενικότερα απο τον χώρο που βοήθησαν στην μεγάλη διοργάνωση, ήδη ετοιμάζεται για το 2018, όπου έχει να αντιμετωπίσει το δύσκολο έργο τού να ξεπεράσει τον εαυτό του, για μια ακόμη φορά! Δ.Π.

ΕΠΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥ:

GIULIA IN DISTRESS!

Η Giulia στην Πλατεία του Αγίου Ανδρέου στην Πάτρα, κατακκόκινη, "χαμογελαστή" και ανυποψίαστη, να "παίζει" στις πρώτες θέσεις με περίπου 11β.π. για το ημερήσιο σκέλος. Πλάι της, η Alpine των Ι. και Π. Κατσούρη. Προσέξτε στο έδαφος τους αριθμούς που είχαν ετοιμάσει για όλα τα αυτοκίνητα τα μέλη της Ε.Λ.Ι.Α., καθώς και τα χαρτόνια που έβαζαν για να προστατεύσουν το πλακόστρωτο απο τα λάδια των μοτέρ!

‘Ηταν η τελευταία Ε.Δ., τα “Σκούρτα”, που θα τερμάτιζε στην Μονή Κλειστών, πριν την Φυλη. Εκεί, θα παραδίναμε το Καρνέ και θα τελείωνε το 24ωρό μας, αφού λόγω επαγγελματικής υποχρέωσης δεν μπορούσαμε να πάμε στην Ακρόπολη (όπως διακαώς επιθυμούσαμε), για φωτογραφίες, καφέ και κουβέντα. Είχαμε φροντίσει να ανασύρουμε τα γυαλιά ηλίου, μια και ο ήλιος θα ήταν χαμηλά στις τελευταίες στροφές, και προσέχαμε ιδιαίτερα γιατι κάναμε συνεχώς “κήρυγμα” στον συνοδηγό  για το πως “όσα δεν φέρνει ο χρονος τα φέρνει η ώρα”, για το πόσο επικίνδυνα είναι τα τελευταία χιλιόμετρα που χαλαρώνεις γιατί πιστεύεις ότι έφτασες, για το πόσες φορές μπορεί να συμβεί κάτι απρόοπτο την τελευταία στιγμή, και άλλες σοφίες (και εμπειρίες) μιάς ζωής γεμάτης αγωνιστικά οχήματα. Οπως τα λέγαμε αυτά, κλείσαμε και το τηλέφωνο μην και χτυπήσει ξαφνικά και μας αποσπάσει την προσοχή, και πηγαίναμε όχι μόνο αργά (ΠΟΛΥ αργά) αλλά και δεξιά (ΠΟΛΥ δεξιά), επειδή ανέβαινε πλήθος αυτοκινήτων αλλά και αρκετοί ποδηλάτες. Ο συνοδηγός μας έδινε συνεχώς την απόσταση που έμενε μέχρι τον τερματισμό: Τρία χιλιόμετρα, δύο χιλιόμετρα, ένα χιλιόμετρο, πεντακόσια μέτρα, λιγότερο απο 300 μέτρα, "πάμε σιγά να κυττάμε για την κορίνα”! Εκείνη ακριβώς τη στιγμή, και λόγω του ότι είχαμε πάει πιο αργά απο ότι συνήθως για πρόσθετη σιγουριά και ασφάλεια, ο οδηγός έκανε το λάθος να ρίξει μια αστραπιαία ματιά στο back up χρονόμετρο για να ελέγξει την ώρα που απέμενε. Οταν σήκωσε τα μάτια του ξανά, και επειδή ήταν πολύ δεξιά στον δρόμο, είδε μια… προειδοποιητική πινακίδα για την επερχόμενη στροφή, την οποία και δεν μπόρεσε να αποφύγει και χτύπησε με το δεξιό εμπρός μέρος του αυτοκινήτου. Και μέχρι εκεί κακώς, αλλά εν πάση περιπτωσει δεν έγινε και κάτι δραματικό. Ατυχώς, η βάση (στύλος-σωλήνας) της πινακίδας ήταν μπηγμένη μέσα σε ένα τσιμεντένιο σβώλο, ο οποίος ήταν θαμμένος στο σαθρό χώμα. Η πινακίδα λοιπόν “ξέθαψε” την τσιμεντένια μπάλα, η οποία χτύπησε το αυτοκίνητο απο κάτω, το ανασήκωσε και το κατεύθυνε λίγο πλάγια, σε ένα μικρό ανάχωμα, πάντα πριν την στροφή, δεξιά του δρόμου, όπου και σταμάτησε. Για μια μεγάααλη στιγμή δεν έγινε απολύτως τίποτα, και μετά η Giulia κουνήθηκε δεξιά και αριστερά (πάνω στον τσιμεντένιο βώλο) και έγειρε απαλά αριστερά, ακουμπώντας με το πλευρό στο χώμα. Όσο βγαίναμε απο το παράθυρο του συνοδηγού αδυνατώντας να πιστέψουμε αυτό που μόλις είχε συμβεί στα 150 μετρα πριν τον τερματισμό μιας διαδρομής 800 χιλιομέτρων και 24 ωρών, οι φίλοι συμμετέχοντες άρχισαν να περνούν, κόβοντας και  ρωτώντας αν είμαστε εντάξει και αν χρειαζόμαστε κάτι, κι εμείς φυσικά τους διώχναμε και τους λέγαμε ότι είμαστε μιά χαρά και να πάνε να τελειώσουν τον αγώνα τους, γιατί αυτό που είχαμε πάθει μόνο ο χρόνος θα μπορούσε (;) να το απαλύνει. Ξαφνικά, η Αlpine των πατέρα και υιού Κατσούρη σταμάτησε, οι άνθρωποι κατέβηκαν, έτρεξαν και έστησαν το τρίγωνό τους στα 100 μέτρα, και δεν ήθελαν να φύγουν πριν βεβαιωθούν ότι είμαστε εντάξει. Τους ευχαριστούμε, όπως και όλα τα παιδιά αλλά και την οργάνωση, όμως “εντάξει” με αυτό το χουνέρι που πάθαμε δεν είμαστε, ούτε και θα είμαστε για πολύ καιρό. Και ο λόγος φυσικά δεν είναι το αυτοκίνητο, που θέλει ένα καπώ, κάτι διακοσμητικά, τον προφυλακτήρα, το κάτω κάρτερ και ένα σωλήνα εξάτμισης (ούτε τα φτερά δεν πειράχτηκαν), αλλά το λάθος που έφερε την επαφή με τον στύλο την τελευταία στιγμή (και που δεν καταπίνεται ούτε και συγχωρείται), κάτι που ειλικρινά δεν φανταζόμαστε ότι μπορεί να συμβεί (γενικά, στον οποιονδήποτε) και μάλιστα όταν έχεις πάρει όλα τα μέτρα για να τελειώσεις τον αγώνα σου με ασφάλεια. Φυσικά, τα αυτοκίνητα δεν βγαίνουν απο τον δρόμο “μόνα τους” (έστω και το λίγο είναι αρκετό), και το λάθος του οδηγού είναι αναμφισβήτητο και ασυγχώρητο. Όπως και να το δεις, το σφάλμα ήταν η στιγμιαία ματιά στο χρονόμετρο που πήρε τα μάτια απο τον πολύ στενό δρόμο και έβγαλε το αυτοκίνητο στο χώμα μόλις για  μισό μέτρο (και καθόλου δεν βοήθησε το ότι ακούγαμε συνεχώς το a momentary lapse of reason των Pink Floyd στην εποχή του!). Απο εκεί και μετά, ναι, υπήρξε “ατυχία” στον στύλο που “ξερίζωσε” την τσιμεντένια βάση του και μας έστειλε να ισορροπήσουμε πάνω της και να πλαγιάσουμε σταματημένοι, γιατί διαφορετικά θα δίναμε μία στην κατηφόρα και μετά από 150 μέτρα θα φτάναμε στον τερματισμό, με σβηστό κινητήρα λόγω διαρροής του ψυγείου, περιμένοντας εκεί την οδική βοήθεια. Αλλά το θέμα είναι “να μην σου συμβεί”, μια και ενός κακού μύρια έπονται. Και για να κλείσουμε με μια παροιμία ακόμη, “γηράσκω αεί διδασκόμενος”! Δ.Π.

Υ.Γ. Στον ομοιοπαθή φίλο Γ. Κατσαούνη, στον συνοδηγό του και στην όμορφη "S" του, ευχές για γρήγορη αποκατάσταση!

 Με 98 συμμετοχές εκκινεί απο την Ακρόπολη (Διόνυσο) το πρωϊ του Σαββάτου, το 20ο Ραλλυ Regularity Αντοχής "24 ΩΡΕΣ ΕΛΛΑΔΑ" του Σ.Ι.Σ.Α. Το νούμερο-ρεκόρ (που θυμίζει τις όχι και τόσο παλιές εποχές του Ιστορικού Ακρόπολις που θυσιάστηκε στον βωμό ενός άγονου ανταγωνισμού μεταξύ της ΟΜΑΕ και της ΕΛΠΑ), έρχεται σε χτυπητή αντίθεση με τις φτωχές (σε αριθμό και όχι σε επίπεδο φυσικά) συμμετοχές του πρόσφατου και πολυδιαφημισμένου "Ιστορικού Ραλλυ Ελλάδος", δείχνοντας καθαρά τις προτιμήσεις των εμπλεκομένων στο ευγενικό και καθαρά χομπίστικο "Σπορ" του κλασσικού αυτοκινήτου Regularity (άλλη ιστορία τα Ιστορικά Sporting, που κι αυτά δεν τα χειρίζονται σωστά οι αρμόδιοι της ΟΜΑΕ-ΕΠΑ, γιατί δεν τους αναγνωρίζουν κάποιες "ιδιαιτερότητες" σε σχέση με τα σύγχρονα αγωνιστικά).
 Ο χάρτης που ακολουθεί δείχνει την διαδρομή του 24ώρου, ενώ φετινή καινοτομία αποτελεί το ότι με την συμπλήρωση του 12ώρου (στην ανασυγκρότηση της Πάτρας), όσοι επιθυμούν μπορούν να σταματήσουν χωρίς να έχουν δηλώσει εκ των προτέρων αν επιθυμούν να συμμετάσχουν στο 12ωρο ή στο 24ωρο, και θα υπάρξει κατάταξη (και απονομή) σύμφωνα με τα μέχρι εκείνη την στιγμή αποτελέσματά τους.

 Το Auto Classic θα συμμετάσχει για μια ακόμη φορά στην εκδήλωση με την γνωστή κόκκινη Alfa Romeo Giulia Nuova 1600, και οι φίλοι της στήλης (blog) μπορούν να περιμένουν πλήρη περιγραφή της όμορφης περιπέτειας "εκ των έσω". Αναρτώντας τον κατάλογο συμμετεχόντων, ευχόμαστε σε όλους καλά και διασκεδαστικά χιλιόμετρα και τονίζουμε ότι, για εμάς τουλάχιστον, η εκδήλωση αυτή μας δίνει την ευκαιρία της χρήσης του ιστορικού αυτοκινήτου μας σε όμορφες διαδρομές, και δεν τρελλαινόμαστε (ούτε μας χαλάει το κέφι) με τα αποτελέσματα των ειδικών δοκιμασιών, παρ΄ ότι θα κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε. Αυτή η αναφορά προφανώς δεν γίνεται για "να ανακοινώσει τους αγωνιστικούς στόχους του πληρώματος Δ. και Γ. Παπανδρέου" (!), αλλά για να ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΗΣΕΙ όλους τους φίλους να είναι ιδιαίτερα προσεκτικοί, και στις ημερήσιες και στις νυχτερινές διαδρομές, γιατί πρέπει να έχουν υπ' όψιν τους ότι ισχύει μόνο η αστική ασφάλεια έναντι τρίτων του αυτοκινήτου τους, και οι ίδιοι ΔΕΝ είναι αφαλισμένοι σαν πληρώματα. Οι οργανωτές, με πολυάριθμο προσωπικό και μελετημένες διαδρομές και ωράρια έχουν κάνει το παν για την ασφαλή διεξαγωγή του 24ώρου, αλλά απο εκεί και μετά είναι στο χέρι (και στο μυαλό) των συμμετεχόντων να φροντίσουν για έναν όμορφο αγώνα χωρίς συμβάντα. Και όσοι έχουν "αγωνιστικές ανησυχίες", ας μην ξεχνούν ότι ο κατάλληλος χώρος γι' αυτούς είναι τα Ραλλύ και οι Αναβάσεις των Ιστορικών Sporting, και όχι μια εκδήλωση Regularity που απευθύνεται κυρίως σε νορμάλ ιστορικά αυτοκίνητα (όλα καλοδεχούμενα βεβαίως), και που επιβραβεύει την ακρίβεια και την πλοήγηση, και σε καμμία περίπτωση την ταχύτητα.
ΣΥΜΜΕΤΟΧΕΣ:
http://www.sisa.gr/uploads/files/START_LIST_24_HOURS_GREECE_2017.pdf

ΤΟ ΤΑΤΟΪ, ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΨΕΜΜΑΤΑ!

  Η στήλη αυτή, όπως έχετε σίγουρα διαπιστώσει, εδώ και μερικούς μήνες έχει σιωπήσει, και απλά παρακολουθεί και καταγράφει τα τεκταινόμενα στον χώρο του αγωνιστικού (κυρίως) αυτοκινήτου, Ιστορικού αλλά και σύγχρονου.
Οι λόγοι του πολύμηνου "Sabbatical" που χαρίσαμε στον εαυτό μας, δεν είναι άλλοι απο τις τελευταίες εξελίξεις σε ένα χώρο που αγαπάμε, στηρίζουμε και υπηρετούμε εδώ και πολλά χρόνια, αγοράζοντας το πρώτο Ιστορικό μας αυτοκίνητο σαν teenagers ακόμα το μακρινό 1975 (μια Mercedes  170 V του 1948), και το δεύτερο το 1979 (μια Jaguar MKII του 1963), με μερικές δεκάδες να ακολουθούν μέχρι σήμερα. Παράλληλα, μια Πρωταθληματική καρριέρα στους δύο τροχούς, μας "γύρισε" σε όλη την Ελλάδα για τις αναβάσεις, απο τον Ομαλό στον Χορτιάτη, απο τον Διόνυσο και την Ριτσώνα στον Κάλαμο και στο Σούλι (Κιάτου), και απο την Πιτίτσα  στον Κρεμασμένο (και ΟΧΙ "Κρεμαστό") Λαγό της Βούλας. Και φυσικά ήταν η Ταχύτητα, "η Βασίλισσα" του μηχανοκίνητου σπορ, και ο Μέγας Ναός της, το Τατόϊ, όπου συγκεντρώνονταν πάνω απο 25.000 θεατές που κατέφθαναν με κάθε μέσο, ποδήλατα, μηχανάκια, λεωφορεία, τραίνα, ΙΧ, ακόμα και με τα πόδια, για να δουν αγωνιστικά αυτοκίνητα και μοτοσυκλέτες απο απόσταση πολλών δεκάδων μέτρων, σε μια ατέλειωτη ευθεία. Ολα αυτά τα ζήσαμε για χρόνια, απο την αρχή μέχρι το τέλος τους, όπως και πολλοί άλλοι βέβαια, και τουλάχιστον κρατάμε το δικαίωμα της γνώσης και της ανάμνησης. Αυτό "το δικαίωμα" δεν μας δίνει κανένα "λόγο παραπάνω", αλλά μας κάνει να διαφωνούμε με τα όσα συμβαίνουν (και ιδίως με τον τρόπο που γίνονται), να προβλέπουμε τις εξελίξεις (αφού είναι προβλέψιμες οι κινήσεις των ερασιτεχνών), να στενοχωριόμαστε με την πορεία που έχουν πάρει οι κάποτε "αγνά χομπίστικες" και σήμερα "επαγγελματικά οργανωτικοκυπελλοθηρικές" εκδηλώσεις με τα αδιάφορα "τετραγωνισμένα" αυτοκίνητα των Eighties (της χειρότερης και σχεδιαστικά ανέμπνευστης δεκαετίας στην Ιστορία του αυτοκινήτου), και τέλος να αγανακτούμε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν οι νέοι και νεοπαγείς οργανισμοί-"εταιρείες" που ασχολούνται οψίμως με τις διοργανώσεις σύγχρονων και ιστορικών αυτοκινήτων αντάμα, με βασικό (αν όχι μοναδικό) σκοπό το κέρδος.
 Αυτό δεν είναι κολάσιμο. Το αντίθετο μάλιστα, είναι θετικό, γιατί οι σωστές αγωνιστικές διοργανώσεις ξεκινούν με δύο βασικά στοιχεία: Χρήμα και δημοσιότητα (όπου το ένα φέρνει το άλλο, σαν την απόσταση και τον χρόνο που φέρνουν την ταχύτητα!). Ομως, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπαίνει στην εικόνα ΤΟ ΨΕΜΜΑ και η ΑΛΛΟΙΩΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΚΡΥΨΗ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ!
΄Η μήπως υπάρχει;
 Η "οργάνωση" με το όνομα ΔΙΕΛΠΙΣ, εδώ και χρόνια ασχολείται (και απασχολεί τα Μέσα) με την προσπάθεια διοργάνωσης αγώνα F1 στην Δραπετσώνα. Προσφάτως, και επειδή το σχέδιο αυτό έχει μπει στον πάγο (λόγω της οικονομικής κατάστασης της Ελλάδας, και όχι μόνο), η οργάνωση ΔΙΕΛΠΙΣ μετεξελίχθηκε σε "Λέσχη¨ διοργάνωσης αγώνων, με το όνομα ΔΙΕΛΠΙΣ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΩΝ, και μέλη επιφανείς επιχειρηματίες αλλά και πολιτικούς, κυρίως κεντροαριστερού φάσματος. Για να κινήσει το ενδιαφέρον του κοινού και των (υποψηφίων) αγωνιζομένων, η Λέσχη ανακοίνωσε ότι θα διοργανώσει αγώνα Ταχύτητας στη Ρόδο, μέσα στην πόλη, κάτω απο τα τείχη, στην παλιά διαδρομή. Έπεισε μάλιστα και τους συνεργάτες της -μέλη του Αθλητικού Σωματείου Start Line (η θρυλική παλαιά ΠΑΛΑΣ), ότι η Περιφέρεια Δωδεκανήσου ήδη ετοίμαζε την τοποθέτηση μπαριέρας μήκους...8 χιλιομέτρων μέσα στην πόλη για τον αγώνα! Να σημειωθεί εδώ, ότι η Start Line ήταν απαραίτητη για τους σκοπούς και στόχους της Οργάνωσης-Λέσχης ΔΙΕΛΠΙΣ, πρώτον γιατί χρειάζεται ένα Αθλητικό Σωματείο για την άδεια τέλεσης απο την ΟΜΑΕ αλλά και την ίδια την διοργάνωση σε know how και ανθρώπινο δυναμικό, και δεύτερον γιατί είς εκ των επικεφαλής του, είναι και μέλος του Δ.Σ. της Ομοσπονδίας, της ΟΜΑΕ, εξασφαλίζοντας έτσι τουλάχιστον θετικές εισηγήσεις.
  Ας ανοίξουμε εδώ μια παρένθεση ειδικά για το Ιστορικό αυτοκίνητο, το οποίο τα τελευταία χρόνια των ισχνών (αγωνιστικών) αγελάδων, έχει μεταβληθεί σε πολύφερνη νύφη, με προίκα τους συμμετέχοντες. Και αναφερόμαστε φυσικά στην Regularity, γιατί τα Ιστορικά Sporting εμπίπτουν στην δικαιοδοσία της FIA, άρα είναι αρμοδιότητα της ΟΜΑΕ, και οι συμμετοχές τους είναι μετρημένες και συγκεκριμένες. Η Regularity, μέχρι πριν λίγα χρόνια αποτελούσε και στην Ελλάδα ένα χόμπυ περισσότερο παρά "αγωνιστικό Σπορ", μια ευκαιρία οδηγικής απόλαυσης του Κλασσικού αυτοκινήτου, σε οργανωμένες εκδηλώσεις. Δηλαδή, οι εκδηλώσεις υπηρετούσαν το αυτοκίνητο, και όχι την φιλοδοξία νεόκοπων συμμετεχόντων που πρωτίστως ενδιαφέρονται για τον αγώνα και το αποτέλεσμα και σχεδόν καθόλου για το ιστορικό όχημα. Αυτός είναι άλλωστε και ο λόγος που στους σημερινόυς αγώνες Regularity επιλέγονται συνήθως νεώτερης τεχνολογίας αυτοκίνητα (τέλη δεκαετίας 1970 και μέχρι 1987), μια και είναι πιο εύκολα και κατάλληλα για την μετεξέλιξη της Regularity απο χόμπυ σε αγώνα, με τα ηλεκτρονικά όργανα μέτρησης και τις απίστευτες επιδόσεις ακριβείας. Δηλαδή, πρόκειται "για κάτι άλλο", που χρησιμοποιεί ακόμη τους κανονισμούς και το πλαίσιο της Regularity, το οποίο εδώ και δεκαετίες έχει πασχίσει να δημιουργήσει -στη χώρα μας- η ΦΙΛΠΑ (πριν κι αυτή μετασχηματιστεί/παραδώσει στην Ε.Ο.ΦΙΛΠΑ). Σε αυτό το σημείο, προ διετίας περίπου, η ΟΜΑΕ προσπάθησε να πάρει  μερίδιο απο τις συμμετοχές της Regularity, και "να το μοιράσει" στα Σωματεία-μέλη της, τα οποία την τελευταία τριετία έφτασαν να κάνουν αγώνες ακόμα και με 20 συμμετοχές (ή τους ματαίωναν), ενώ το πρωτάθλημα Ταχύτητας έχει διακοπεί απο το 2011 (ένας απο τους λόγους γι' αυτό, είναι η αδυναμία συνεννόησης της ΟΜΑΕ με τον ιδιόρρυθμο ιδιοκτήτη της πίστας της Πάχης Μεγάρων, που έχει εξελιχθεί σε embargo, και απο τις δύο πλευρές!). Για να μην μακρυγορούμε, η ΟΜΑΕ πέτυχε απόλυτα το στόχο της, δηλαδή να αποκτήσουν τα Σωματεία της μερίδιο στα Ιστορικά, χρησιμοποιώντας ως πλήρωμα για τον Δούρειο Ιππο της μερικούς (κυρίως νέους αλλά και ένα-δύο παλιούς) συμμετέχοντες σε διοργανώσεις Regularity (δικές της αλλά και της ΕΟ ΦΙΛΠΑ), οι οποίοι, κάποτε "κατευθυνόμενοι-κολακευόμενοι-αυτοθαυμαζόμενοι" και κάποτε αυτοβούλως επειδή έτσι πίστευαν, κατάφεραν να αποπροσανατολίσουν πρώτα τις Λέσχες και μετά την ίδια την ΕΟ ΦΙΛΠΑ. Το αποτέλεσμα ήταν να "γίνουν όλοι μία απο τα ίδια" σε κάθε επίπεδο, σε κανονισμούς, σε χρήση ηλεκτρονικών οργάνων, σε τρόπο διοργάνωσης, ακόμα και σε νοοτροπία. Και αυτό είναι το χειρότερο όλων, γιατί η ΕΟ ΦΙΛΠΑ και οι Λέσχες της απεμπόλησαν τον τίτλο των φίλων των Κλασσικών οχημάτων και τείνουν να γίνουν απλοί (και ίδιοι) "διοργανωτές αγώνων". Μετά τις φετινές αρχαιρεσίες  μάλιστα, το νέο Δ.Σ. της Ε.Ο. ΦΙΛΠΑ έκανε ακόμα περισσότερα βήματα προς την ΛΑΘΟΣ κατεύθυνση, προσπαθώντας να "ανταγωνιστεί" την ΟΜΑΕ στον τομέα που η Ομοσπονδία έχει το πάνω χέρι (διοργάνωση αγώνων!), και  επίσης διαπράττοντας το ολέθριο σφάλμα να "υποταχθεί" στις απαιτήσεις μιας χούφτας (κυριολεκτικά!) συμμετεχόντων, οι οποίοι δεν ήταν καν μέλη της αλλά ανήκαν στην απέναντι (ας την πούμε έτσι) "παράταξη". Αυτός ηταν και ένας λόγος που διακόψαμε προσωρινά σαν Αuto Classic την αρθρογραφία μας, γιατί πραγματικά μας στενοχωρεί το ότι σταδιακά όλοι μετατρέπονται "σε οργανωτές που κυνηγούν συμμετέχοντες κάνοντάς τους όλα τα χατήρια για να μην πάνε απέναντι", αντί να παραμείνουν πιστοί και αληθινοί στην ομορφιά, την σπανιότητα, την συντήρηση, την διατήρηση και την διάδοση της ιδέας των κλασσικών αυτοκινήτων. Σταδιακά θα χάσουν κόσμο (ήδη εχει συμβεί αυτό) ο οποίος θα εκφράσει την αγάπη στο χόμπυ του με την δημιουργία άλλων εστιών και εκδηλώσεων. Η "αιτιολογία" ότι η FIVA δέχεται αυτοκίνητα μέχρι του 1987 και η FIA μέχρι του 1990 είναι σωστή, αλλά οι Λέσχες και τα Σωματεία θα πρέπει να ξέρουν ότι θα ζήσουν μόνο με αυτά στην πορεία, και κάποιος άλλος φορέας που δεν έχει αυτοσκοπό τους αγώνες θα δημιουργηθεί για να τα αγκαλιάσει (και να τον αγκαλιάσουν όλοι όσοι πιστεύουν ότι ένα Κλασσικό αυτοκίνητο δεν ορίζεται μόνο απο την ηλικία των 30 ετών).
 Μέσα σε αυτό το κλίμα, η οργάνωση-Λέσχη ΔΙΕΛΠΙΣ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΩΝ, με την ανοχή της ΟΜΑΕ αλλά και την "σιωπή" της συνεργαζόμενης Start Line, ανακοίνωσε την ...έναρξη του Πρωταθλήματος Ταχύτητος 2017 για τον Οκτώβριο στο Τατόϊ. Και στο τέλος του  μήνα, ένας δεύτερος αγώνας θα γίνει στην Ρόδο. Και σε αυτό το σημείο, θα τονίσουμε ότι για εμάς, η σκανδαλώδης απόκρυψη της αλήθειας και της πρόσφατης ιστορικής πραγματικότητας, ισοδυναμεί με ΨΕΜΜΑ. Πρώτο ΜΕΓΑΛΟ ΨΕΜΜΑ λοιπόν, τα δελτία Τύπου που γέμισαν τα sites, αναφέροντας ότι "το Τατόϊ θα γινόταν για πρώτη φορά μετά απο 35 χρόνια"! Και δώστου "πρώτη φορά απο το 1983", και αφίσες με τον μακαρίτη τον Μοσχού, και "οι μηχανές των αγωνιστικών αυτοκινήτων ηχούν ξανά μετά απο 35 χρόνια", και τα βλέπαμε αυτά και μια χλωμιάζαμε απο το μέγεθος του ΠΑΡΑΜΥΘΙΟΥ και μια νιώθαμε λύπη για τα μέλη της Start Line  που συνυπέγραφαν και δεν αντιδρούσαν στο ΨΕΜΜΑ. Γιατί τα μέλη αυτά, και ο Αλυτάρχης που κουνούσε τη σημαία εκκίνησης-τερματισμού στους αγώνες της Κυριακής 10/10/2017, ήταν ο ΙΔΙΟΣ που έδωσε σε εμάς την σημαία εκκίνησης στον Πρωταθληματικό αγώνα Ταχύτητας Τατοίου ΤΟΝ ΟΚΤΩΒΡΙΟ ΤΟΥ 2008!!! (Διαβάστε όλο το άρθρο απο τον αγώνα του 2008 εδώ, απο το περιοδικό ΙΧAuto: http://ixauto.gr/article.php?id=584). Πόσα χρόνια μας κάνουν μέχρι σήμερα κύριοι; Ακριβώς ΕΝΝΕΑ, και τα άλλα 26 που λείπουν μέχρι τα 35, ας τα "πουλήσουμε" στους χορηγούς που μας στηρίζουν. Καλά, αφήστε "τους δημοσιογράφους των sites". Ας βρουν δικαιολογία στον εαυτό τους για τους λόγους που δεν αποκάλυψαν τους ψεύτες, δεν μας απασχολούν. Αλλά γιατί τόσο ΨΕΜΜΑ; Και γιατί κανείς δεν ανέφερε ότι Ο ΠΡΩΤΟΣ αγώνας στο Τατόϊ μετά το 1983, έγινε 25 χρόνια μετά, τον Απρίλιο του 2008 απο τον ΣΒΟΑ (Σύνδεσμος Βετεράνων Οδηγών Αγώνων) με τρελλό κόσμο και πάρα πολλές συμμετοχές, regularity αλλά και Sporting; Και ότι λόγω της μεγάλης επιτυχίας του, η Start Line διοργάνωσε κανονικό αγώνα όλων των Κατηγοριών τον Οκτώβριο του ίδιου χρόνου; Και ότι η ΦΙΛΠΑ το 2012 αναβίωσε το Ιστορικό Τατόϊ αυτοκινήτων και μοτοσυκλετών, σε Regularity και Sporting, σύμφωνα με τους κανονισμούς FIVA που επιτρέπουν υψηλότερη μ.ω.τ. μέσα σε κλειστή διαδρομή; Και ότι τέτοια τεράστια επιτυχία σημείωσε η διοργάνωση, ώστε έγινε το 2ο Τατόϊ ΦΙΛΠΑ το 2013, και το 3ο Τατόϊ ΦΙΛΠΑ το 2014, με εκατοντάδες συμμετοχές!!! ΠΕΝΤΕ (5) αγώνες στο Τατόϊ έγιναν απο το 2008 μέχρι το 2014, και έρχεστε τώρα εσείς να μιλήσετε ανερυθρίαστα για "πρώτη φορά μετά απο 35 χρόνια";;; Και η ΟΜΑΕ; Και η Start Line; Και οι "δημοσιογράφοι" που  θυμούνται και γνωρίζουν (ήταν όλοι εκεί, και το 2008 και το '12 και το '13 και το ΄14); Γιατί δεν μιλάει κανείς και γιατί δεν αντιδρά κανείς σε αυτό το μεγάλο, χονδροειδέστατο ΨΕΜΜΑ; Όσο για την ΦΙΛΠΑ, η οποία αρχικά λόγω εσωτερικών και μετέπειτα λόγω οικονομικών θεμάτων αμέλησε να συνεχίσει τον θεσμό του "Classic Tατόϊ" (κάθε χρόνο, ακόμα και φέτος, μια το ανακοινώνει και μια το ματαιώνει), απλά παίρνει μια πρώτη γεύση των εξελίξεων που θα ακολουθήσουν, καθώς οι νεοπαγείς οργανώσεις θα σαρώσουν χωρίς κανένα σεβασμό στην Ιστορική αλήθεια ό,τι έχει απομείνει στην ΕΟ ΦΙΛΠΑ και στις Λέσχες της, πάντα με την έγκριση και την υψηλή εποπτεία της ΟΜΑΕ, που θα βάλει άλλους να κάνουν το "ξεκαθάρισμα" του χώρου. Αυτά τα απλά (και θεμιτά, πέρα απο το ΨΕΜΜΑ που είναι ηθικά καταδικαστέο), συμβαίνουν την τελευταία διετία, αλλά κάποιοι απο εμάς φαίνεται ότι ζουν αλλού και είτε δεν τα βλέπουν, είτε δεν τους νοιάζει.
 Πέρα απο το Τατόϊ, που διαφημίστηκε και στηρίχτηκε στην "νοσταλγική αναβίωση" αλλά οι υπεύθυνοι (δυστυχώς και η Start Line που είχε αναλάβει την διοργάνωση) "επιμελώς αμέλησαν" να αναφέρουν στα δελτία Τύπου και στο Πρόγραμμα την ύπαρξη κατηγορίας Ιστορικών, η οποία είχε τα τριπλάσια αυτοκίνητα απο την Formula Gloria, τα τετραπλάσια απο την Formula Salοon, τα διπλάσια απο το Eνιαίο Skoda Fabia και περισσότερα απο τις τρείς συμπτυγμένες Κατηγορίες GT μαζί, η οργάνωση ΔΙΕΛΠΙΣ ΠΕΡΙ ΑΓΩΝΩΝ  ανακοίνωσε όπως είπαμε και αγώνα στη Ρόδο. Οχι όμως μέσα  στην πόλη, αλλά στο αεροδρόμιο των Μαριτσών, ενώ στην πόλη θα γίνει αγώνας Regularity. Κανένα θέμα, μια χαρά θα περάσουν όσοι τρέξουν, αλλά η απορία παραμένει: Μήπως αυτό ήταν το σχέδιο απο την αρχή, και τα 8 χιλιόμετρα μπαριέρας αποτελούσαν "το δόλωμα" (ψάχνουμε τη νέα Βουγιουκλάκη, που πρωταγωνιστούσε στην ταινία που γυρίστηκε ακριβώς στη Ρόδο!).
  Δύο λόγια τώρα για τους αγωνες στο Τατόϊ, με κάθε σεβασμό στους αγωνιζόμενους αλλά και σε όλους όσοι κουράστηκαν το διήμερο να στήσουν και να ξεστήσουν την πίστα. Προφανώς, το αεροδρόμιο επιλέχτηκε για να συγκεντρώσει περισσότερο κόσμο ακριβώς "λόγω της Ιστορικής του φήμης και αναβίωσης", δηλαδή πιο πολλές συμμετοχές αλλά και θεατές με εισιτήριο 10 Ευρώ απ' ότι τα Μέγαρα, τα οποία ΣΑΦΩΣ ήταν η πιο λογική επιλογή για αγώνα, τόσο της Formula Gloria όσο και του Ενιαίου. Για να στηθεί όμως πίστα σε αεροδρόμιο, και μάλιστα χωρίς περιφερειακή οδό όπως της Τριπόλεως αλλά σε μια ευθεία σαν του Τατοίου, χρειάζονται πολλά χρήματα και ακόμα περισσότερη δουλειά. Βρέθηκαν οι χορηγοί, έγινε με αυτοθυσία και κόπο το έργο, αλλά το αποτέλεσμα δεν δικαίωσε τις προσδοκίες. Και αρχίζουμε με την πίστα, την οποια "σχεδίασε" ο εμπνευστής του Project F1 Δραπετσώνας, δείχνοντας ότι έχει μικρή εμπειρία και ακόμα μικρότερη γνώση των αγωνιστικών θεμάτων (που πάντα προσαρμόζονται είτε στις συνθήκες είτε στο δυναμικό, όποιο υπερισχύσει στην κάθε περίπτωση). Και επειδή στη χώρα μας τα αγωνιστικά αυτοκίνητα είναι λίγα σε κάθε κατηγορία αλλά έχουν και τεράστιες διαφορές απόδοσης μεταξύ τους, για να δημιουργήσεις κάποιο ενδιαφέρον στον θεατή πρέπει να κάνεις την πίστα μικρή και "σφιχτή". Ατυχώς, ο σχεδιαστής δεν ζήτησε την γνώμη των έμπειρων ατόμων της Start Line (ή του την έδωσαν και δεν την άκουσε), και έστησε ένα μακρυνάρι μήκους 3.600 μέτρων, ξέροντας ότι έχει μόλις 8 με 12 συμμετοχές στις δύο τουλάχιστον Κατηγορίες (8 η Formula Gloria και 12 το Ενιαίο). Για να αποκτήσει τέτοιο μήκος, η διαδρομή είχε μόνο ευθείες με δύο αριστερές στροφές στις δύο άκρες της, ενώ για να δοθεί κάποιο ενδιαφέρον χρησιμοποιήθηκε η μεσαία παράκαμψη προς τον βοηθητικό διάδρομο δύο φορές, με αποτέλεσμα  σε ένα "S" τα αυτοκίνητα που κατέβαιναν να κινούνται δίπλα σε αυτά που ανέβαιναν την μεγάλη ευθεία (αυτό δεν θα το έκανε ποτέ η Start Line, που έχει δει να συμβαίνουν τα πιο απίθανα πράγματα στους αγώνες). Τελικά, υπήρχαν δύο στροφές 180 μοιρών και τέσσερις γωνίες 90 μοιρών σε διαδρομή σχεδόν τεσσάρων χιλιομέτρων, ενώ για να μειώνονται οι ταχύτητες στις απέραντες ευθείες, έφτιαξαν 5 σικαίην ('S") με λάστιχα και αχυρόμπαλες, όπου τα αυτοκίνητα υποχρεωτικώς ακολουθούσαν το ένα το άλλο. Ολη η πίστα ήταν γεμάτη με "την κατάρα του Τατοίου", το άφθονο γαρμπίλι, που ΔΕΝ μπόρεσε να καθαριστεί όπως είχε δημοσίως υποσχεθεί ο οργανωτής (σε τηλεοπτική εκπομπή μάλιστα). Αυτή ήταν και η αιτία που απο την πολυπληθή κατηγορία Ιστορικών έλειπαν πολλές κορυφαίες συμμετοχές (δεν θα προχωρήσουμε σε ονόματα, είναι γνωστά), συνεπώς απουσίαζαν και πολλά καλά και δυνατά αγωνιστικά αυτοκίνητα που θα μπορούσαν να δώσουν θέαμα. Οι ιδιοκτήτες τους φοβήθηκαν την "αμμοβολή", και δεν τους αδικούμε καθόλου, μια και το γαρμπίλι ήταν χειρότερο και περισσότερο απο κάθε άλλη φορά  (τρέξαμε σε όλες τις εκδηλώσεις απο το 2008 μέχρι το 2014). Οσο για τους αγώνες, αφού δώσουμε συγχαρητήρια στους οδηγούς για τις προσπάθειές τους, πρέπει να πούμε ότι όταν μένουν 4 αυτοκίνητα να γυρνούν σε πίστα 3.600 μέτρων, έχουμε αναλογία ένα αμάξι ανά χιλιόμετρο, και το θέαμα υποφέρει, μέχρι που χάνεται εντελώς. Το ίδιο συνέβη και με τις διαφορές δυναμικότητας των άλλων κατηγοριών (πλην Ενιαίου, όπου τα αυτοκίνητα έμειναν κοντά, αλλά τα Skoda είναι πολύ αργά, πολύ αθόρυβα και πολύ αδιάφορα για να ενθουσιάσουν). Συγκεκριμένα, πέρα απο μερικές μονομαχίες που συνήθως τελείωναν με τετ -α -κε  πάνω στο γαρμπίλι που καραδοκούσε σε μεγάλες ποσότητες μερικά εκατοστά έξω απο την αγωνιστική γραμμή, τα αυτοκίνητα "χάθηκαν" στην μεγάλη διαδρομή, και συμβουλεύουμε αν υπάρξει επόμενη φορά, η "πίστα" να παραμείνει στα 2.200 με 2.600 μέτρα (σαν τα Τατόϊ-α των έμπειρων οργανωτών του 2008-2014), όπου οι διαφορές θα είναι μικρότερες και οι θεατές θα βλέπουν συνεχώς κάποιο αυτοκίνητο, ή αυτοκίνητα, μπροστά τους.
 Μετά απο ένα αγωνιστικό γεγονός, η κριτική πρέπει να είναι περιορισμένη και να βοηθά στην βελτίωση της επόμενης διοργάνωσης. Είπαμε λοιπόν αυτά που θεωρούμε σωστά και ακριβή για τον αγώνα και την πίστα που δεν βοήθησε το θέαμα (σαν σχεδίαση), συμπληρώνοντας ότι το Τατόϊ ΔΕΝ είναι κατάλληλο για αγώνες, την στιγμή που υπάρχει "δίπλα" η κανονική και πλήρης πίστα των Μεγάρων. Τέρμα! Οποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, έχει πρόβλημα! Εκτός αν ποντάριζαν στο μέγα ψεύδος "πρώτη φορά μετά απο 35 χρόνια", θεωρώντας ίσως ότι θα υπήρχε "ρετρό" κόσμος να πάει να δει Skoda Fabia!!! Oσο για τα Μαριτσά Ρόδου που ακολουθούν στα τέλη  Οκτωβρίου, και επειδή έχουμε ¨φάει με το κουτάλι" το συγκεκριμένο αεροδρόμιο, να πούμε ότι ΔΕΝ κάνει ούτε αυτό για μια καλή χάραξη διαδρομής. Το Τυμπάκι Κρήτης είναι προτιμότερο για μετατροπή σε "πίστα", αλλά πρέπει να γίνει σαφές ότι εδώ πρόκειται για επιχείρηση διοργάνωσης αγωνιστικών εκδηλώσεων, και σημασία έχουν οι χορηγοί (και οι πολιτικοί παράγοντες) και όχι ο χώρος. Ας είναι. Ελπίζουμε ότι το αποτέλεσμα, καθώς και η περιορισμένη προσέλευση θεατών παρά την καλή προβολή πριν τον αγώνα (ΑΙΣΧΟΣ όμως για τους τρείς εκφωνητές της ζωντανής αναμετάδοσης της ΕΡΤ 1  που κατάπιαν το ΨΕΜΜΑ της "πρώτης φοράς μετά απο 35 χρόνια", ενώ ένας τους τουλάχιστον ήταν παρών στον αγώνα του 2008!), να "αφυπνίσουν" τους οργανωτές, τους συνεργάτες τους αλλά και τις κεφαλές της ΟΜΑΕ, ώστε να πραγματοποιήσουν μέρος τουλάχιστον της αρχικής, ενδιαφέρουσας, εξαγγελίας τους για αγώνες μέσα σε Ελληνικές πόλεις. Γιατί αγώνες στα αεροδρόμια του Τατοίου και των Μαριτσών έν έτει 2017, είναι, απλά, ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΗΣΗ. Ας μαζέψουν όλους τους χορηγούς και τα βαριά επιχειρηματικά ονόματα των μελών τους, να πάνε να κλείσουν απο τώρα τα Μέγαρα για 12 ημερομηνίες μέσα στο 2018, που μπορούν να τις μοιράσουν σε αγώνες και σε ημέρες προπόνησης για τους αγωνζόμενους. Για "ποικιλία" ας προκηρυχθεί μία φορά Τρίπολη και μία διπλός αγώνας στις Σέρρες. Αν όμως η αγωνιστική κοινότητα βεβαιωθεί ότι έχει σίγουρη μια πίστα μέσα στην Αθήνα, τότε Πρωτάθλημα θα γίνει οπωσδήποτε, ενώ με την συνδρομή του Time Attack οι συμμετοχές θα αυξάνονται αγώνα τον αγώνα. Τα υπόλοιπα, είναι δικαιολογίες και προφάσεις εν αμαρτίαις.

  Αυτά τα ολίγα (ή μήπως ήταν αρκετά;) για αυτή την έκτακτη "επιστροφή" της αρθρογραφίας του Auto Classic, που έγινε άπαξ και κυριολεκτικά επειδή δεν αντέξαμε στο ψέμμα (και περιμέναμε να γίνει ο αγώνας για να αποκαταστήσουμε την πραγματικότητα, απο σεβασμό στις προσπάθειες των οδηγών και όσων δούλεψαν σκληρά αλλά και πλήρωσαν για την πίστα, ασχέτως τελικού αποτελέσματος). Δεν προβλέπεται να υπάρξει άμεση επιστροφή των σχολίων μας σε ένα χώρο που φαίνεται ότι έχει "ξεχάσει" την, ας την πούμε, "ιδρυτική του διακήρυξη", το Ιστορικό αυτοκίνητο, και ένας πρόσθετος λόγος είναι και η στάση πολλών "παραγόντων" (κυρίως του Κλασσικού αυτοκινήτου) που όσο προβάλλονταν απο το δημοφιλές και κορυφαίο σε επισκεψιμότητα blog του Auto Classic ήταν σε συχνή επαφή (έως και φιλική)  μαζί μας, ενώ τους τελευταίους μήνες έχουν ξεχάσει όχι μόνο το τηλέφωνό μας αλλά και την απλή ενημέρωσή μας με ένα e-mail. Τotal erase! Πως πηγαίνει το γνωμικό; "Εμετρήθης, εζυγίσθης και ευρέθης ελλιπής"; Ακριβώς!