Αυτά είναι 4 Ιστορικά οχήματα, απο τα 14 ή τα 24, ή όσα τέλος παντων χωράνε σε γκαράζ-αποθήκη 450 τ.μ.
Άπαντα με προσωρινά κατατεθειμενες πινακίδες και άδεια, κανονικά ταξινομημένα στη χώρα μας, έχοντας πληρώσει εκατομμύρια παλαιές δραχμές ή πολλές δεκάδες χιλιάδες νέα Ευρώ σε δασμούς, ταξινομήσεις, τέλη κυκλοφορίας και έμμεσους φόρους.
Με το πρόσφατο νομοσχέδιο της Κυβέρνησής σας, που φέρει και την υπογραφή σας ως αρμοδίου για θέματα Μεταφορών υφυπουργού, (υποτίθεται ότι) ρυθμίζεται η κυκλοφορία των Οχημάτων Ιστορικού ενδιαφέροντος.
Ομως: Κάθε νομοσχέδιο σε μια πολιτισμένη χώρα (και πάλι "υποτίθεται ότι") ρυθμίζει το αντικείμενό του με το βλέμμα στο παρόν αλλά και στο μέλλον, λαμβάνοντας ΠΑΝΤΑ υπ' όψιν του την υπάρχουσα κατάσταση, μια κατάσταση που έχει δημιουργηθεί μέσα στις προηγούμενες δεκαετίες και αφορά χιλιάδες ανθρώπους, που και εκείνοι κινήθηκαν βάσει νόμων και αποφάσεων του Κράτους (ανάμεσά τους και η δική σας Υπουργική απόφαση απο το 2013 για το θέμα των Ιστορικων οχημάτων).
"Ρύθμιση" λοιπόν που να μην λαμβάνει υπ΄όψιν της και το παρελθόν, δεν είναι μια καλή ρυθμιση. Γιατί όπως το Κράτος, έτσι και οι Νόμοι πρέπει να έχουν συνέχεια, να βελτιώνονται, να εκσυγχρονίζονται, να συμβαδίζουν με τα νέα δεδομένα, και να είναι "ανθεκτικοί" στο χρόνο (κάτι που προϋποθέτει διορατικότητα και γνώση απο το νομοθετικό σωμα).
Δεν τραβάμε μια γραμμή, και λέμε "ξεχάστε ό,τι ξέρατε, απο αύριο ισχύουν αυτά κι αυτά", έστω κι αν αυτό το "αύριο" είναι σε 18 μήνες, έστω κι αν το Νομοσχέδιο είναι τόσο ασαφές ώστε γεννώνται εύλογες υποψίες ότι δεν θα είναι αυτή η τελική του μορφή, όσο κι αν η εφαρμογή του θα είναι έργο ΕΠΟΜΕΝΗΣ Κυβέρνησης, μια και το 18μηνο μέχρι την ισχύ του συμπίμπτει με τις Εθνικές εκλογές.
Τέλος, ένα Νομοσχέδιο, όπως καθε Νόμος της Ελληνικής Δημοκρατίας, πρέπει να είναι ακριβοδίκαιο, και να αντιμετωπίζει με τον ίδιο τρόπο τον κάθε πολίτη. Αρα, στο δικό μας θέμα (που φαίνεται "μικρό, αλλά είναι μεγάλο γι' αυτούς που αφορά και επηρεάζει) δεν σχεδιάζουμε Νομοσχέδιο για "ειδικές κατηγορίες" ιδιοκτητών Ιστορικών οχημάτων, αλλά για όλους.
Σας ερωτώ λοιπόν, βάσει λογικής: Αυτά τα 4, 14, ή 24 Ιστορικά οχήματα (του ιδίου ιδιοκτήτη), θα πρέπει σύμφωνα με το Νομοσχέδιο να κάνουν 4, 14 ή 24 οριστικές διαγραφές;
Να εκδώσουν 4, 14, ή 24 πιστοποιητικά γνησιότητας (με κάποιο κόστος φυσικά);
Να περάσουν ΚΤΕΟ;
Να πληρώσουν τέλος ταξινόμησης για να λάβουν κρατικές Ιστορικές πινακίδες;
Και τον επόμενο χρόνο, όπως και ΚΑΘΕ χρόνο, τα 4, 14 ή 24 οχήματα θα περνούν και πάλι ΚΤΕΟ; Με τι προδιαγραφές και τι κόστος;
Και κάθε πέντε έτη τα 4, 14, ή 24 Ιστορικά οχήματα θα πρέπει και παλι να επισκέπτονται κάποια Ομοσπονδία για να εκδώσουν νέο πιστοποιητικό γνησιότητας (με αναλογο κόστος);
Και κάθε πενταετία θα εκδίδουν νέα άδεια κυκλοφορίας απο το Υπουργείο (με κάποιο παραβολο x 4, 14 ή 24);
Και όλα τα οχήματα (του ιδίου ιδιοκτήτη) θα πρέπει να είναι με πινακίδες, με ΚΤΕΟ και ασφαλισμένα όλο το χρόνο, ασχέτως αν κυκλοφορήσουν μόνο δυο ή τρείς ή πέντε φορές κατ' έτος;
Και αν βρεί αυτή τη "ρύθμιση" οικονομικά ασύμφορη, δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε άλλο παρά να μεταβάλλει το όχημά του σε έπιπλο, αφού έχει γίνει οριστική διαγραφή και δεν θα μπορεί να επιστρέψει στο προηγούμενο καθεστώς (ακινησία, κυκλοφορία με το μήνα, ΚΤΕΟ ανα διετία, κτλ);
Λοιπόν, μια λογική ρύθμιση θα επέτρεπε σε κάθε ιδιοκτήτη να κυκλοφορεί περισσότερα απο ένα οχήματα ιδιοκτησίας του με την ΙΔΙΑ πινακίδα (που θα είναι στο όνομά του), έχοντας φυσικά εκδώσει δελτία (και άδειες) για όλα.
Το ΚΤΕΟ, ανα διετία.
Ασφάλιση, στην ΜΙΑ πινακίδα.
Ελεγχοι στην πενταετία, αλλά αλλαγή στοιχείων σε κάθε μεταβίβαση ή σε κάθε νέα αγορά.
Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι σκοπός μου το να "υποδείξω" λύσεις, αλλά να αποδείξω (και πιστεύω ότι το έπραξα) ότι είναι εντελώς ασύμφορο, χρονοβόρο, πολυδάπανο και πολύπλοκο το να ακολουθήσουν τις διαταξεις του νομοσχεδίου οι ιδιοκτήτες που έχουν στην κατοχή τους περισσότερα του ενός Ιστορικά οχήματα.
Εαν η πρόθεση του Νομοσχεδίου ήταν το να ικανοποιήσει όσους επιθυμούν να κυκλοφορούν σε καθημερινή βάση με παλαιά οχήματα μεγάλου κυβισμού, ή/και να εξομοιώσει όσα οχήματα ήταν ταξινομημένα στη χώρα μας με αυτά που εισήχθησαν άνευ δασμών και ειδικού τέλους (σαν "αντίκες"), τότε οφείλω να πω ότι πέτυχε τον στόχο του.
Αλλά, παρ΄ότι γενικά κινείται στην σωστή (πολιτισμένη) κατεύθυνση, δεν έλυσε το πρόβλημα, ούτε αντιμετώπισε το θέμα με βάση τη κοινή λογική. Απεναντίας, το έκανε πιο πολύπλοκο, και η ασάφεια του Νομοσχεδίου πρέπει ΑΜΕΣΑ να αντιμετωπιστεί με εγκυκλίους και κοινές υπουργικές αποφάσεις (Κ.Υ.Α.), γιατί αν δεν δοθουν διευκρινίσεις για το θέμα των "Ιστορικών" τεκμηρίων, του περιουσιολογίου, των παραβόλων και της δυνατότητας προσωρινής καταθεσης (ακινησίας) των Ιστορικών πινακίδων, θα αρχίσουμε παλι τις εικασίες για παραπομπή στις καλένδες και για το ποιά θα είναι η στάση της επόμενης Κυβέρνησης στο θέμα των Ιστορικών οχημάτων.
Ενα θέμα που αντί να μας ικανοποιεί και να μας χαρίζει όμορφες στιγμές, μας έχει κουράσει όλους. Και αυτούς με τα 4, και αυτούς με τα 14, και όσους με τα 24...