Μέσα σε μία εντελώς επίπεδη περιοχή έκτασης
2.500 στρεμμάτων, όπου μια διαδρομή μήκους 10 χλμ. έχει σχεδιαστεί σε πλατείες,
δρόμους, πάρκινγκ, πλακόστρωτα κτλ., ο μόνος τρόπος να δώσεις θέαμα είναι να
ΜΗΝ κυνηγήσεις τον χρόνο αλλά το show! Γιατί η ταχύτητα σαν αίσθηση (τόσο του οδηγού όσο και του
θεατή) είναι απόλυτα συνδεδεμένη με τον περιβάλλοντα χώρο και, κυρίως, το
πλάτος της οδού. Το θέαμα που προσφέρουν τα αυτοκίνητα ράλλυ σε ορεινούς,
δασικούς και γενικά επαρχιακούς δρόμους (σε χώμα και άσφαλτο) δεν θα ήταν τόσο
εντυπωσιακό –ούτε καν σε επίπεδο WRC– αν οι δρόμοι αυτοί δεν ήταν τόσο στενοί, κάτι που αφ’ ενός πολλαπλασιάζει
την «αίσθηση» της ταχύτητας, και αφ’ ετέρου σε γεμίζει θαυμασμό για τις ικανότητες
αλλά και το «θάρρος» των οδηγών που καταφέρνουν να κρατάνε τα οχήματά τους μέσα
στη διαδρομή. Χωρίς το σημείο αναφοράς της στενής οδού λοιπόν, το Rally Sprint του Ελληνικού δεν μπορούσε
να έχει απολύτως καμμία σχέση με ράλλυ (αλλά μόνο με sprint), ούτε όμως και με «gymcana» αφού οι οδηγοί δεν
προσπαθούσαν να προσφέρουν θέαμα αλλά να φέρουν το καλύτερο δυνατό χρόνο. Πέραν
αυτών, η εκδήλωση ήταν εξαιρετικά ενδιαφέρουσα κυρίως για τους συμμετέχοντες, μια
και τους έδωσε την δυνατότητα να οδηγήσουν αγωνιστικά, με ασφάλεια και ελάχιστα
έξοδα, για δύο μέρες, τόσο στις αναγνωρίσεις του Σαββάτου όσο και στα 31,5 χλμ.
του αγώνα της Κυριακής (τρείς επαναλήψεις της Ειδικής των 10,5 χλμ.). Όσο για τους
θεατές, τρείς είναι οι λόγοι για την «απουσία» τους (μια και οι οργανωτές
περίμεναν πολύ μεγαλύτερο αριθμό): Ο πρώτος, είναι η έλλειψη διαφήμισης, γιατί,
υποθέτουμε, δεν το επέτρεπαν τα οικονομικά (απόλυτα κατανοητό). Ο δεύτερος, η
ημέρα και η ημερομηνία, δηλαδή Κυριακή τέλος Ιουνίου! Μάλλον θα έπρεπε να…
πληρώσουν κάποιον –μη φανατικό με τους αγώνες– για να προτιμήσει την κάψα του
τσιμέντου και όχι την διπλανή θάλασσα! Και ο τρίτος, η ύπαρξη εισιτηρίου, το
οποίο είναι κάτι πρωτοφανές για αγώνα ράλλυ ή rally sprint. Δηλαδή, είναι πιθανόν
να υπάρχουν κάποιοι θεατές που συνειδητά δεν πήγαν στον αγώνα, αρνούμενοι να
δεχτούν εισιτήριο στα rally,
ενώ οι ίδιοι είναι επίσης πολύ πιθανόν να πλήρωναν πολύ περισσότερα σε βενζίνες
και διόδια για να παρακολουθήσουν τον ίδιο αγώνα σε οδικό περιβάλλον. Αυτά
βέβαια είναι εικασίες, και οι τρεις λόγοι αναφέρονται με τυχαία σειρά, ενώ
υπάρχει και ένας τέταρτος: Ότι στα οικονομικά χάλια του Ελληνικού λαού, και στις
μικρές τραγωδίες που εκτυλίσσονται καθημερινά μέσα σε πολλές οικογένειες, το
ενδιαφέρον για την παρακολούθηση ενός αγώνα τείνει μειούμενο...
Στα Ιστορικά, υπήρχαν τρεις κατηγορίες και
εννέα κλάσεις, οι οποίες φυσικά δεν συμπληρώνονταν (εκτός της κατηγορίας 2, που
είχε τους πιο πολλούς συμμετέχοντες). Ο αγώνας αυτός μετρούσε με απόφαση της ΕΠΑ-ΟΜΑΕ
για το Πρωτάθλημα Ράλλυ Ιστορικών Αυτοκινήτων (!), κάτι που δείχνει πόσο
επιπόλαια και χωρίς καμία γνώση και ενδιαφέρον αντιμετωπίζει η ΕΠΑ-ΟΜΑΕ τα
Ιστορικά αυτοκίνητα! Αυτό εξ’ άλλου αποδεικνύεται και από το ότι η ΟΜΑΕ δεν
έχει κρίνει απαραίτητο να ορίσει Επιτροπή Ιστορικών Sporting για το 2013! Αν όμως το Rally Sprint Ελληνικού θεωρείται «πραγματικό
ράλλυ», τότε οι λέξεις έχουν χάσει τη σημασία τους και οι θεσμοί την αξία τους,
και είναι απορίας άξιον το γιατί ο ΣΟΑΙΣΤΑ (ο οποίος ως γνωστόν άλλους αγώνες
υποστηρίζει και από άλλους απέχει –όχι επισήμως βέβαια) δεν έχει κάνει την
παραμικρή αναφορά για την προσμέτρηση αυτής της «ασφάλτινης αγωνιστικής
επίδειξης» στο Πρωτάθλημα Ράλλυ.
Το ότι μία Porsche (από τις δύο που συμμετείχαν) θα ήταν η ταχύτερη στην
άτυπη Γενική των Ιστορικών, ήταν αναμενόμενο. Και ήταν η 911 RSR των Ε. Μανδρούκα-Ν. Τσάδαρη αυτή,
σημειώνοντας και τον θαυμάσιο χρόνο 7’.34 στο τρίτο πέρασμα. Στη συνέχεια
μπορείτε να δείτε όλα τα αποτελέσματα, καθώς και την χωριστή κατάταξη των
Ιστορικών αυτοκινήτων και των κατηγοριών τους.
AutoCLASSIC
Για τα αναλυτικά αποτελέσματα, ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου