ΜΠΑΚΕΤ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑΣ!

 

ΜΠΑΚΕΤ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΠΟΛΥΘΡΟΝΑΣ!

ΕΙΝΑΙ Η ΑΝΑΒΑΣΗ ΡΙΤΣΩΝΑΣ Ο «ΕΠΟΜΕΝΟΣ ΣΤΟΧΟΣ»;

Αν ήμουν «στρατηγός» (που δεν είμαι), ή αν απλά είχα στρατηγική σκέψη (που έχω!), θα έλεγα ότι αν δεν υπογραφεί συνθήκη ανακωχής (και όχι μόνο κατάπαυσης του πυρός), τότε το επόμενο πεδίο αντιπαράθεσης και η «μεγάλη μάχη» του Ε.Σ.Ο. (Επαναστατικός Στρατός Οδηγών) με την Κυβέρνηση (Ο.Μ.Α.Ε.), θα ήταν ένας απο τους δημοφιλέστερους αγώνες του ημερολογίου, η (θρυλική) Ανάβαση Ριτσώνας.

Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με πραγματική σύρραξη, αλλά με τον πόλεμο των μπάκετ κατά των πολυθρονών γραφείου (ελπίζω να παραμένει αναλλοίωτη η αίσθηση του χιούμορ στις εμπλεκόμενες πλευρές, για να μην παρεξηγηθώ!). Και συγκεκριμένα, με ένα ακριβό χόμπυ της κατηγορίας του  ερασιτεχνικού αθλητισμού, που περνάει, με τη σειρά του, τα δεινά που φέρνει ο παραγοντισμός και η ομοσπονδιοποίηση.

Στη χώρα μας, η μόνη περίπτωση να βρεθούν μαζί ΔΥΟ συμπατριώτες μας και να μην εκφέρουν αντίθετη άποψη (που μπορεί να οδηγήσει σε διαφωνία και τσακωμό), είναι το να αισθάνονται έντονη ερωτική επιθυμία ο ένας για την άλλη (όχι, ούτε ιδιαίτερα, ή «πλέρια», προοδευτικός είμαι, αν με εννοείτε: «Ο» ένας και «Η» άλλη, σαφή και ξεκαθαρισμένα πράγματα!). Κια αυτό έχει επισης ημερομηνία λήξεως: Διαρκεί όσο διαρκεί και η επιθυμία, εξασθενεί με την ολοκλήρωσή της, και λήγει μετά την δεύτερη, άντε τρίτη, επανάληψη!!!

Τοτε, οι μέρες κρασιού και λουλουδιών τελειώνουν, και έρχονται στην επιφάνεια  οι «ναρκωμένες» θεμελιώδεις διαφορές, οι διαφωνίες μολύνουν την καθημερινότητα και δυσχεραίνουν την συνέχεια, τα πλεονεκτήματα του καθενός μηδενίζονται και τα μειονεκτήματα μεγεθύνονται, έως ότου επέρχεται η ρήξη.

Αν λοιπόν έτσι συμβαίνουν τα πράγματα στη ζωή των ανθρώπων, φαντάζεστε τι γίνεται όταν βρεθούν όχι δύο, αλλά είκοσι δύο ή τριάντα δύο  να ανταγωνίζονται, να αναμετρώνται και να διαγκωνίζονται για το υπέρτατο έπαθλο της αναγνώρισης και της εξουσίας.

Στον κόσμο των Λεσχών, των Σωματείων και των Ομοσπονδιών, αυτός «ο κύκλος του έρωτα και του μίσους» (με ενδιάμεση φάση την αμφισβήτηση) προσδιορίζεται συνήθως απο τα καταστατικά τους, και έχει την διάρκεια ζωής των διοικητικών συμβουλίων, δηλαδή τον χρόνο που μεσολαβεί μεταξύ δύο εκλογών.

Αλλά κάποιες φορές, είτε λόγω έκτακτων γεγονότων είτε λόγω χρόνιων διαφορών και αντιθέσεων που ψαχνουν να βρουν ευκαιρία και αφορμή για να έρθουν στην επιφάνεια, δεν τηρούνται ούτε καν τα προσχήματα, πόσω μάλλον οι καταστατικές προθεσμίες!

Τότε, τουλάχιστον στον πραγματικό κόσμο της «πολιτικής» και της αντίληψης του λαού, ανεξάρτητα με το πως και πότε έχει εκλεγεί η κάθε «κυβέρνηση», οι δυσαρεστημένοι με τις αποφάσεις της πολίτες, στρέφονται εναντίον της και απαιτούν, κατα παράβαση κάθε διαδικασίας, «να φύγει εδώ και τώρα» (ουσιαστικά απεμπολώντας το ίδιο τους το δημοκρατικό δικαίωμα του εκλέγειν).

Το ποιός και τι θα έρθει, το πως και τι θα πράξει στη συνέχεια, είναι κάτι που δεν φαίνεται να απασχολεί τους αποφασισμένους εργάτες της ανατροπής, αφού το πρώτο, βασικό και βαθύτερο αίτημα όπως και ο ουσιαστικός τους σκοπός, είναι το «να φύγουν αυτοί που είναι επάνω». Οσο για το αύριο, δεν το γνωρίζουν, αλλά αποκλείεται οι επόμενοι να τα καταφέρουν  χειρότερα απο «αυτούς που είναι τώρα επάνω».

Επίσης, εξόχως διασκεδαστικά είναι τα κλισέ που γεμίζουν αισιοδοξία το πλήθος, τα οποία είναι εντελώς αόριστα και ασαφή, αλλά ο διαμαρτυρόμενος επαναστάτης τα χρησιμοποιεί ευρέως, ευτυχής στην άγνοιά του: «Εμπρός για ένα καλύτερο αύριο», φωνάζουν, με την ακράδαντη (πλην όμως αναπόδεικτη) πίστη, ότι ο/οι επόμενος/οι όχι μόνο έχουν στην τσέπη τους έτοιμο το σχέδιο που θα «σώσει» την όποια κατάσταση, αλλά «έχουν και υπογεγραμμένο  συμβόλαιο» με τη μοίρα ότι θα λειτουργήσει τέλεια!

Το ότι αυτό συμβαίνει απο σπανίως έως ποτέ, αποτελεί την πλέον ατράνταχτη απόδειξη ότι σπουδαίο ρόλο σε όλα αυτά παίζει πάντα η συμπάθεια ή αντιπάθεια στα πρόσωπα των εκάστοτε ηγετών και των υποψηφίων διαδόχων τους (στην εξουσία). Γιατί υπάρχει λογική και μέτρο στο ΤΙ μπορεί να επιτευχθεί, να βελτιωθεί και να αλλάξει (ανάλογα με τις επικρατούσες συνθήκες και όχι ανάλογα με τα πρόσωπα), και παρ’ ότι οι περισσότεροι «επαναστάτες» το γνωρίζουν και το αναγνωρίζουν,  προτιμούν να περνάνε μετρίως με τον «δικό τους», παρά μέτρια με τον «άλλον»! Και στο φινάλε, η ελπίδα του «αδοκίμαστου» πεθαίνει πάντα τελευταία!

Τώρα, το τι σχέση έχουν όλα αυτά με την Ανάβαση Ριτσώνας, που ξεκίνησε το 1956, συνεχίστηκε ανελλιπώς μέχρι το 1968, έκανε ένα (χμμμ, «υποχρεωτικό»!) διάλειμμα τριών ετών μεταξύ 1969-1971 και επέστρεψε το 1972 (φιλοξενώντας και αγώνα μοτοσυκλετών μέχρι το 1977), σημειώνοντας αλλεπάλληλα ρεκόρ προσέλευσης θεατών, αποτελώντας το λίκνο του ασφάλτινου σπορ και την «κολυμβήθρα» όλων των μεγάλων «τιμονιών»  τεσσάρων γενεών, για να φτάσει το 2007 τις 196 συμμετοχές «στα χέρια» της Α.Λ.Α. και να αποτελεί το κορυφαίο αγωνιστικό γεγονός του έτους μέχρι σήμερα (σε διοργανώσεις Α.Σ.Μ.Α.), αν δεν το έχει καταλαβει ο αναγνώστης, αδυνατεί να του το εξηγήσει ο γράφων.

Αλλά γίνεται, ελπίζω, αντιληπτό, ότι η ως  άνω «περιγραφή» των μαζικών συμπεριφορών και κινητοποιήσεων, δεν απαντάται μόνο στον πολιτικό κόσμο (πρόσωπα και πολιτικοί σχηματισμοί), αλλά σε όλους όσοι ακολουθούν και μιμούνται το εξαίρετο παράδειγμα και την «δημιουργική όσο και πολιτισμένη αντιπαράθεση» του πολιτικού μας βίου!

Όσα βλέπουμε εκεί, βλέπουμε και εδώ: Εκλογές, δημοκρατικά (δηλαδή κατά πελοψηφία)  εκλεγμένες διοικήσεις, πικραμένες, «κακιωμένες»  και ενίοτε «επιθετικές» αντιπολιτεύσεις, εσωτερική και εξωτερική κριτική επι παντός επιστητού, κατηγορίες «κακοδιαχείρισης», «λανθασμένων επιλογών» και «αλαζονικής συμπεριφοράς», και τελικά αμφισβήτηση και διαφωνία με την άσκηση του δικαιώματος κάθε δημοκρατικά εκλεγμένης «κυβέρνησης» (ή διοίκησης) να νομοθετεί.

Οταν τα πράγματα φτάσουν στο «απροχώρητο», οι διαφωνούντες με Νόμους που επηρεάζουν πολλές εκατοντάδες χιλιάδων, ή και εκατομμύρια άτομα, προχωρούν στην υπέρτατη έκφραση της δημοκρατικά θεμελιωμένης  και νομικά αποδεκτής αντίδρασής τους, που είναι η απεργία.

Ακριβώς όμως γιατί με τη σειρά της η απεργία καθ’εαυτή επηρεάζει κάποια άλλα εκατομμύρια ατόμων (που μπορεί να ΜΗΝ διαφωνούν), υπάρχει η ασφαλιστική δικλείδα της απαγόρευσής της, αν κριθεί «παράνομη και καταχρηστική», δηλαδή αν χρησιμοποιείται και υποδαυλίζεται σαν «όπλο» κατα της Κυβέρνησης απο αντιπολιτευόμενες πλευρές, και όχι σαν λαϊκή (ή και παλλαϊκή) αντίθεση σε νομοσχέδια και πρακτικές με αρνητικό αντίκτυπο στα στρώματα των οικονομικά ασθενέστερων τάξεων (οι δημόσιοι υπαλληλοι εξαιρούνται απο την παράγραφο αυτή!).

Στον μικρόκοσμο των αγώνων αυτοκινήτου, οι γενικές αρχές των παραπάνω παραμένουν περίπου ίδιες, μόνο που υπάρχουν μερικές ουσιαστικές διαφορές. Κατ΄αρχάς, μιλάμε (μόνο) για μερικές εκατοντάδες «θιγομένων» και μερικές χιλιάδες «ενδιαφερομένων». Κατά δεύτερον αναφερόμαστε σε ένα αυτοχρηματοδοτούμενο (και ακριβό) χόμπυ, το οποίο ασκούν ιδιώτες σύμφωνα με το κέφι, τον χρόνο τους και το budget τους, και διοικείται επίσης απο μη επαγγελματίες, ΑΜΙΣΘΟΥΣ ιδιώτες (Σωματεία και Ομοσπονδία). Οταν υπάρξουν και αναπτυχθουν διαφορές που προβληματίζουν τους χομπίστες οδηγούς, αφου πρωτα διαμαρτυρηθουν και δεν εισακουστούν, αποφασίζουν την αναστολή του χόμπυ τους, δηλαδή «απέχουν» απο τους αγωνες, οι μήνες περνούν, συμμετοχές δεν υπάρχουν, οι αγωνες δεν γίνονται και τα Πρωταθληματα κινδυνεύουν με ματαίωση.

Αξίζει να σημειωθεί, ότι αντίθετα με την απεργία, όπου συνήθως (αν όχι πάντα) τα αίτια και τα αιτήματα έχουν να κάνουν με την δημοκρατία και την διαβίωση (το λένε ελευθερία, το λένε και «ψωμί»), στην «αποχή» των οδηγών αυτοκινήτου δεν υπάρχει θέμα διαβίωσης αλλά άσκησης χόμπυ (ή, για να μείνουμε στο πνεύμα της Γ.Γ.Α. που ονομάζει τις Λέσχες «Αθλητικά Σωματεία» και τους οδηγούς «αθλητές»), εκούσια αναστολή ψυχαγωγικών αθλητικών δραστηριοτήτων.

Το ότι οι οδηγοί δεν έμειναν ικανοποιημένοι απο τη στάση των Σωματείων τους στην Γ.Σ. της Ομοσπονδίας, είναι γεγονός. Το ότι τα αιτήματά τους μπορεί να είναι ορθά (καμμία αντίρρηση δεν υπάρχει εκ μέρους του γράφοντος επ’ αυτού), δεν είναι το θέμα της συζήτησης, γιατί εδώ εξετάζουμε τα παράλληλα αίτια, τις πρακτικές, και την αποτελεσματικότητα της αντίδρασης. Και το ότι αυτή η αντίδραση ουσιαστικά «απαιτεί» την ακύρωση των δημοκρατικών διαδικασιών που προηγήθηκαν και την εκ νέου συνεδρίαση των Δ.Σ. των Σωματείων και της Γ.Σ. της Ομοσπονδίας προκειμένου να «ξεψηφίσουν» τα ψηφισθεντα (αν στην πορεία άλλαζε και η διοίκηση δεν θα πείραζε!), αυτόματα την καθιστά «καταχρηστική» (για να χρησιμοποιήσουμε και ένα επίσημο όρο!), ιδίως αν παρακολουθήσει κανείς το πινγκ πονγκ των απολυτων θέσεων και των σκληρών ανακοινώσεων!

Κλείνοντας αυτό το (επίσης ψυχαγωγικό) άρθρο, θα επιχειρήσω μια σύνδεση με τον υπότιτλό του, την Ανάβαση Ριτσώνας. Η οποία, σύμφωνα με το ημερολόγιο θα πραγματοποιηθεί στις 6-7 Μαϊου, δηλαδή σε τρείς περίπου εβδομάδες, με το Άγιο Πάσχα στις 24 Απριλίου να στενεύει απελπιστικά τα όποια περιθώρια συνεννόησης.

Προ ολίγων ημερών, ή όμορφη Ανάβαση Ομαλού πραγματοποιήθηκε με μόλις 19 συμμετοχές, μια «ήττα» όλων των πλευρών. Εάν οι οδηγοί αποφασίσουν να μην συμμετάσχουν στην Ριτσώνα, το Σωματείο δεν θα πρέπει να την διοργανώσει με «λίγες» συμμετοχές, γιατί δεν χρειάζεται να ζήσουμε μια νέα ήττα ΟΛΩΝ. Και η Αρχή του Σπορ, εάν δεν μπορέσει να την μεταθέσει σε σωστή ημερομηνία, ας ματαιώσει το Πρωτάθλημα Αναβάσεων του 2022, εφ΄όσον ένα μεγάλο μέρος οδηγών (και οι ανεξάρτητοι, αλλά και τα «κέντρα» που «βοηθούν»), έχει αποφασίσει να αντιδράσει  απέχοντας απο το χόμπυ του, προκειμένου...Προκειμένου...Προκειμένου , τι; Να αποσυρθούν οι κανονισμοί που δεν αρέσουν; Ή να αλλάξουν πρόσωπα στις διοικήσεις; Ας μείνουμε στο πρώτο.

Ποιος θα «κερδίσει» από την ματαίωση της Αναβασης Ριτσώνας λόγω ελλέιψεως συμμετοχών, όυ πιθανλον να σημάνει και την ματάιωση του δημοφικούς Πρωταθλήματς Αναβάσεων; Απολύτως ΚΑΝΕΝΑΣ! Ολοι «χάνουν», με ππρωτους, βασικούς και μεγαλύτερους «χαμένους» τους χομοίστες-μη επαγγελματίες- οδηγούς αγώνων αυτοκινήτου, που θα στερηθούν τον αγαπημένο τους αγώνα. Δεύτεροι «χαμένοι» οι θεατές, το κοινό των αγώνων, που πλημμυρίζει το βουνό απο το προηγούμενο βράδυ, και φέτος που θα έχουν αρθεί (απο 1/5) τα μέτρα του covid, αναμένεται νέο ρεκορ θεατών που έχουν «να δουν Ριτσώνα» πανω απο δύο χρόνια.

Με τους χορηγούς προφανώς να μην θεωρούνται «χαμένοι» απο την ακύρωση ενός αγωνα και την (πιθανή) ματαίωση ενός πρωταθλήματος, αλλά μάλλον το αντίθετο θα συμβεί (ταμειακά)  αφού οι χορηγίες δεν θα καταβληθούν, θα υπάρξει οπωσδήποτε μείωση εσόδων στην Ομοσπονδία απο τις Λισάνς, τις αγωνιστικές πινακίδες και τα (όσα) τεχνικά βιβλιάρια δεν θα εκδοθούν, καθώς και απο τα παράβολα των συμμετοχών που δεν θα υπάρξουν. Σε ένα βαθμό, απώλεια εσόδων απο τις συμμετοχές θα έχει και το Σωματείο, παρα τα αυξημένα έξοδα διοργάνωσης. Αλλά, αυτό, για τα μη κερδοσκοπικά σωματεία, μικρή σημασία έχει: Οχι αγώνας, όχι έσοδα αλλά ούτε και έξοδα. Πρόβλημα (πολλαπλό) θα υπάρξει εάν, όπως συνέβη στην Ανάβαση Ομαλού, η ΟΜΑΕ προκρίνει την διοργάνωση του αγώνα με λίγες συμμετοχές που σαν αριθμός δεν δικαιώνουν τη φήμη του, που δεν θα προσφέρουν το πληθωρικό  θέαμα που θα περιμένουν οι θεατές και που θα τον καταστήσουν ζημιογόνο (το Σωματείο κατά πάσα πιθανότητα δεν θα δεχτεί). Αυτά, είναι στοιχεία που πιθανόν να κάνουν τους επικεφαλής (οργανωτές πιο σωστά) της αποχής να πιστεύουν ότι η «ανάγκη» τέλεσης της Ριτσώνας είναι τόσο μεγάλη και επιτακτική, ώστε θα κάνει την ΟΜΑΕ να παραδοθεί άνευ όρων. Γιατί αν αυτό δεν γίνει, το επομενο πεδίο αντιπαράθεσης θα είναι το Ι.Ρ.Α.του Ιουνίου, στο οποίο όμως ετοιμάζονται (και διακαώς επιθυμούν) να συμμετάσχουν πολλοί εκ των επικεφαλής οδηγων και παραγόντων!

Πιθανόν, το «σχέδιο» να προέβλεπε «συνθηκολόγηση» της Αρχής με «εργαλείο» την Ριτσώνα, και απρόσκοπτη, ως εκ τούτου, συμμετοχή στο Ι.Ρ.Α. ένα μηνα μετά. Αλλά, παρακολουθώντας τις εξελίξεις για τρίτο μήνα τωρα, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω ότι εάν τίποτε απο αυτά δεν συμβεί, δεν θα είναι σωστό και τίμιο να πέσει το «άδικο» της εμμονής, της άκαμπτης στάσης και της αποτυχίας συνεννόησης στη μία μόνο πλευρά, αλλά  και στις δύο.

Το Μεγάλο Σάββατο στις 18:00 και την Κυριακή του Πάσχα στις 10:00, σε τηλεοπτική εκπομπή μιλάμε για όλα αυτά τα θέματα, με την ΕΥΧΗ να ακουστούν ξεπερασμένα και να είναι ανεπίκαιρα, γιατι μεσα στην Μεγάλη Εβδομάδα θα έχουν, λέει, υπάρξει συναντήσεις, θα έχουν βρεθεί  λύσεις και θα έχουν ληφθεί αποφάσεις που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη συμμετοχή όλων των οδηγών στην όμορφη, κλασσική, Ανάβαση Ριτσώνας!

Διαβάζοντας την πιο κάτω ανυπόγραφη ανακοίνωση  (έτσι εστάλη στο mail μας και το «Οι Οδηγοί» δεν αποτελεί υπογραφή, και είναι αόριστο, γιατί θα έπρεπε να είναι πιο συγκεκριμένο σε αριθμό και ονοματα), δεν μπορώ να πω ότι διακρίνω διάθεση συνεννόησης και συμβιβασμού, όχι τουλάχιστον στην διατύπωση της τελευταίας παραγράφου. Όμως, αφού «δικαιωθώ» για το παρόν άρθρο (εννοώ τις «συγγένειες» πολιτικής απεργίας και χομπίστικης αποχής), θα ευχηθώ να ΜΗΝ υπάρξει κάποια Ανακοίνωση-απάντηση απο την ΟΜΑΕ σε παρόμοιο ύφος, αλλά μια διαλλακτική πρόταση για τη συνέχεια των αγώνων με σοβαρότητα, αξιοπρέπεια, αναγνώριση δικαωμάτων και συναίσθηση της πραγματικότητας. (Αυτό τουλάχιστον θα έκανα εγώ).

Και, όπως έχω επανειλημμένα γράψει -και πρόκειται να με ακούσετε επιμόνως να λέω-, αυτή η πραγματικότητα ορίζει ότι κανονισμοί που ανακοινώνονται το 2022 για ισχύ ΕΝΤΟΣ  του 2022 (όποτε κι αν έχουν ψηφιστεί, η χρονιά μετράει), οφείλουν άμεσα να ανασταλούν, για συζήτηση, διαβούλευση, και νέα ανακοίνωση στο τέλος του 2022.

Εύχομαι Καλο Πάσχα και Καλή, οικογενειακή, Ανάσταση σε όλους, και μακάρι το επόμενο άρθρο να αφορά την ολοκλήρωση μιάς διαπραγμάτευσης που θα οδηγήσει στο τέλος της αποχής (που κράτησε περισσότερο απο όσο έπρεπε, και απέκτησε προεκτάσεις που δεν έπρεπε!).

Οσο για το «ραντεβού στη Ριτσώνα», ας περιμένουμε λίγο ακομα πριν το ανακοινώσουμε!  Δ.Π.

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΟΔΗΓΩΝ

Τρίτη, 12 Απριλίου 2022

ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ - Συμπληρώθηκαν 2 μήνες από τη μέρα που η ΟΜΑΕ στη Γ. Σ. "πέρασε" με σύμφωνη γνώμη και ψήφο της πλειοψηφίας των σωματείων, τους γενικούς κανονισμούς και τα αυξημένα παράβολα.

Η δικαιολογημένη αντίδραση των αγωνιζόμενων στις αποφάσεις που ελήφθησαν ερήμην τους, οδήγησαν στη σύσταση 5μελους επιτροπής η οποία με διαδοχικές επαφές που είχε με ΣΟΑΑ και κατόπιν ΕΠΑ-ΟΜΑΕ διεπίστωσε την άκαμπτη στάση της θεσμικής μας αρχής. Ακολούθησε η 1η διαδικτυακή παρουσίαση των θέσεων-αιτημάτων που έθεσε η 5μελης με συμμετοχή αγωνιζόμενων απ’ όλη την Ελλάδα, όπου δόθηκε η λύση ακολουθώντας δημοκρατικές διαδικασίες, της ψηφοφορίας για αποχή από τους αγώνες. Το αποτέλεσμα γνωστό (437 Ναι - 18 Όχι) και καταγεγραμμένο, με τη συντριπτική πλειοψηφία των αγωνιζόμενων μακριά από αγώνες, κοντά όμως στα τεκταινόμενα, στις συγκεντρώσεις της Θεσσαλονίκης (20 Μαρτίου ΔΕΘ) και Αθήνας (3 Απριλίου Royal Olympic).

Το ισχυρό μήνυμα "μείνετε ενωμένοι" οδήγησε στις 10 ματαιώσεις-αναβολές αγώνων, ακόμη και στη ποιο ηχηρή διεξαγωγή της ανάβασης Ομαλού με τελικά 19 συμμετέχοντες την ημέρα του αγώνα εκ των αρχικά 30 δηλωθέντων! Ουδεμία αντιπαράθεση με τους συναθλητές μας που αποδέχονται τους νέους κανόνες, σεβαστό το δικαίωμα όλων στη γνώμη, μειοψηφίας αλλά και της πλειοψηφίας που εκ του αποτελέσματος είναι ισχυρά δεδομένη. Αθροίζοντας τα παραπάνω τίθεται το ερώτημα, αυτούς τους αγώνες θέλουμε; είναι ικανοποιημένα τα σωματεία με πενιχρές, ψευδείς και μίζερες συμμετοχές; πόσο ακόμα η ΕΠΑ-ΟΜΑΕ θα προσποιείται την κωφάλαλη;

Με Εκτίμηση.

Οι Αγωνιζόμενοι