Αυτές τις μέρες, με την διοργάνωση του ERC Acropolis (στο οποίο ΔΕΝ είναι πια χορηγός ο εφοπλιστής, αγωνιζόμενος και Πρόεδρος του Σ.Ο.Α.Α. κ. Μ. Ηλιόπουλος της SEAJETS), και στο οποίο έσπευσαν "να τρουπώσουν" -κατά Κώστα Βουτσά- και τα Ιστορικά αυτοκίνητα σαν "εκθέματα", μένουμε να παρακολουθούμε με κάποιο βαθύτερο προβληματισμό τον "οργασμό" αγωνιστικών εκδηλώσεων αυτοκινήτου, σκεπτόμενοι ότι για μια ακόμα φορά, η Ελλάδα αποδεικνύει ότι είναι μια κοινωνία "δύο ταχυτήτων".
Υπάρχουν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, και οι άνεργοι. Υπάρχουν οι συνταξιούχοι, και αυτοί που καταβάλλουν από τον πενιχρό τους μισθό τις ασφαλιστικές εισφορές για να πληρώνονται οι συντάξεις των πρώτων. Υπάρχουν οι εισοδηματίες, αλλά και οι μη έχοντες το που την κεφαλήν κλίναι. Υπάρχουν οι καλά ή "κανονικά" αμοιβόμενοι, και οι εργαζόμενοι των 250-400 Ευρώ (συχνά με "μαύρα"). Υπάρχουν αυτοί που εισπράττουν συντάξεις απο τα 50 τους (εδώ και αρκετά χρόνια), και αυτοί που στα 70-φεύγα τους δεν έχουν καταφέρει να συμπληρώσουν τα ένσημα για σύνταξη (ή χρωστούν στα Ταμεία τους) και βρίσκονται κάθε μέρα, ανασφάλιστοι και αποκαμωμένοι, στο δρόμο για το μεροκάματο. Εκτός όμως από το "αναμενόμενο" κοινωνικό μωσαϊκό μιάς κατεστραμμένης χώρας με τεράστιες ανισότητες (ας μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης κατάφεραν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία απ΄ότι έκαναν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος μαζί), σήμερα οι Εθνικοί κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι απο ότι ήταν σε κάθε άλλη περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας μας. Κι αυτό γιατί έχουμε μια παράδοξη κυβέρνηση "οππορτουνιστικού σταλινισμού", που δεν έχει διστάσει "να τα δώσει όλα" για την παραμονή της στην εξουσία, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο ("σφραγίζοντας" με τις υπογραφές της την περαιτέρω εξαθλίωση των πιο αδύναμων τάξεων και των χαμηλόμισθων με την μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου μέχρι το 2022), αλλά παίζοντας με την φωτιά σε θέματα όπως το Σκοπιανό και το Αιγαίο.
Στο πρώτο, η παραχώρηση (άνευ όρων) του ονόματος "Μακεδονία" στους Σλάβους με την Βουλγαρική γλώσσα (κατόπιν εντολής κυρίως της Γερμανίας), ΑΝ συμβεί θα αποτελέσει μια θλιβερή στιγμή και μαύρη κηλίδα της Ιστορίας του Ελληνισμού, για την οποία είναι απολύτως αδιάφορο το αν θα "τιμωρηθούν" ποτέ οι υπεύθυνοι αυτής της άνευ προηγουμένου εθνικής μειοδοσίας (ο πρώην κομμουνιστής Κοτζιάς και ο πρώην κνίτης Τσίπρας, πιστοί στο σχέδιο που εφάρμοσαν οι Τίτο και Στάλιν απο το 1943). Αδιάφορο, μπροστά στη μεγάλη ζημιά που θα εχει γίνει. Και απο την άλλη, ο Τούρκος φτύνει φωτιά στο προσωπό μας κι εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, γιατί είμαστε αδύναμοι, διχασμένοι, ανήμποροι και ουσιαστικά "ακυβέρνητοι", μια και οι κυβερνητικοί έχουν περιοριστεί στον ρόλο του φοροεισπράκτορα για λογαριασμό των δανειστών.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον (που υπόσχεται ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ περαιτέρω επιδείνωση της οικονομίας, για να μην σκεφτούμε καθόλου το τι θα γίνει αν ανάψει καμμιά σπίθα στη Θράκη ή στο Αιγαίο απο τον μουσουλμάνο δικτάτορα), δημιουργείται και μια ατμόσφαιρα "αριστερής ανομίας", ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας και αρρωστημένης ιδεοληψίας που επιτρέπει την αλόγιστη είσοδο και προσπάθεια "ενσωμάτωσης" (χα!) αγριεμένων νεαρών αρσενικών οικονομικών μεταναστών ανάμεσα στους -αναλογικά πολύ λιγότερους πλέον- πρόσφυγες πολέμου (που και πάλι θα έπρεπε να φιλοξενηθούν σε πλουσιότερες μουσουλμανικές χώρες και όχι να δημιουργούν γκέτο και εστίες τρομοκρατίας και εξισλαμισμού στην Ευρώπη -δεν είναι "ανόητοι" οι Ευρωπαίοι που σταδιακά κλείνουν τα σύνορά τους). Και ενώ αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα του 2018, μερικοί συμπολίτες μας δείχνουν με κάθε τρόπο και με έντονο πάθος, ότι ...ζουν και αναπνέουν μόνο και μόνο για τους αγώνες αυτοκινήτου!
Δεκάδες εκδηλώσεις, παλιών και σύγχρονων αυτοκινήτων, αναγγέλλονται συνεχώς, και οι -σχετικά λίγοι, και συνήθως ίδιοι- συμμετέχοντες, οργανωτές και παράγοντες κάνουν όση περισσότερη "φασαρία" μπορούν για να τους προβάλλουν και να τους διαφημίσουν. Εχει χαθεί εντελώς το μέτρο και η "κοινωνική συνείδηση", όχι γιατί ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, για την δουλειά του ή απλά για να "ξεσκάσει" και να "ξεφύγει" απο τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά γιατί μέσα σε μια κοινωνία ο κάθε ένας οφείλει να φέρεται και να πράττει με τρόπο που δεν θα δημιουργήσει ή δεν θα εντείνει τις αντιθέσεις και τις διαφορές που υπάρχουν, και μοιραία πάντα θα υπάρχουν. 'Ομως είναι πιο έντονες σε περιόδους τεράστιας φτώχειας του πληθυσμού, που έτσι "τα βάζει" με όλους και με όλα, θεωρώντας "πολυτέλεια" το σπορ του αυτοκινητου και τις "αντίκες", κάτι που γίνεται αυτόματα αν είσαι μακροχρόνια άνεργος, πεινασμένος και με απλήρωτο κάθε λογαριασμό.
"Αδιαφορούμε!", θα πουν (και όντως λένε) μερικοί. "Εμείς το κέφι μας κάνουμε, και το βάζουμε πάνω απ' όλα, αφου ούτε τα κλέψαμε ούτε και ενοχλούμε κανέναν". Σύμφωνοι. Είμαστε (ακόμα!) μια δημοκρατική χώρα. Πως τους φάνηκε όμως η συμπεριφορά (η παντελώς "ηλίθια" συμπεριφορά, λόγω της "αυτοδιαφήμισής" της ) του απερίγραπτου (όσοι τον ξέρουν, το ξέρουν!) "υπουργού" εθνικής αμύνης, με τις πριγκηπικές προσκλήσεις και τις γελαστές φωτογραφίες στο Μονακό; 'Ακαιρες (τη στιγμή που "έχει πιάσει φωτιά η αυλή του" και θα έπρεπε να βρίσκεται 20 ώρες το 24ωρο στο γραφείο του); Ανεπίτρεπτες (σαν "συγκυβερνήτη" μιας χώρας με λαό που υποφέρει οικονομικά, εν μέρει απο τις δικές του ανοχές, ενέργειες και αποφάσεις); "Ηλίθιες" (γιατί θα μπορούσε μια χαρά να πάει όπου γουστάρει, αφού με τα ΔΙΚΑ του χρήματα πληρώνει έτσι κι αλλιώς, αλλά να κρατήσει χαμηλό προφίλ σεβόμενος τον θεσμικό του ρόλο); Ναι, όλα αυτά μαζί. Κι όσο αν η απλή Λέσχη, ο απλός αγωνιζόμενος, ο "Εθνικός μας αγώνας", το αγωνιστικό αυτοκίνητο, οι "κλασσικές" βόλτες, και ο πόνος για τις απαγορεύσεις που "δεν μας επιτρέπουν να πάμε βόλτα με τα παλιά μας αμάξια" δεν έχουν καμμία σχέση με τις "χοντράδες" των ανεκδιήγητων υπουργών, δεν παύουν να αποτελούν προκλήσεις για το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μέρος του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού, και θα έπρεπε να γίνονται πιο χαμηλόφωνα, πιο διακριτικά, να διατηρούν πιο χαμηλό προφίλ. Αυτό μόνο. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν είναι ότι "δεν έχει οικονομικό πρόβλημα" (κανείς δεν το γνωρίζει αυτό για τον διπλανό του), αλλά έχει πρόβλημα ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, κάτι σαφώς πιο σοβαρό και πιο επικίνδυνο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακριβώς οι συμπολίτες-ψηφοφόροι που έχουν (σαν άτομα) "πρόβλημα αντίληψης", πιθανόν να μην αντελήφθησαν ορθώς το "timing" κάθε εκλογής, και να έριξαν την ψήφο τους σε "λάθος" κατεύθυνση, συμπαρασύροντας και τους άλλους στον γκρεμό χωρίς τέλος. Το να "κλαίνε" μετά (και πολλοί "κλαίνε", και για το 2009 και για το 2015), είναι άνευ σημασίας. Ή, συγκεκριμένα, θα έχει τόση αξία όση τα κροκοδείλια δάκρυα που θα χύσουν αυτοί που θα δώσουν το όνομα της Μακεδονίας (αν αυτό γίνει ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, το επαναλαμβάνουμε) στους Σλάβους βουλγαρόφωνους των Σκοπίων, ανοίγοντας ένα νέο επικίνδυνο κεφάλαιο αλυτρωτισμού και εδαφικών διεκδικήσεων (με τη μορφή "διαδρόμου" προς τη θάλασσα).
Ναι, είναι υπερβολικό το να ξεκινάς απο τo ERC, την "Ανάβαση Πάρνηθας", τις "περιηγητικές βόλτες" με τα Ιστορικά και τον "Λαγό" της Βούλας (που φέτος έγινε "κρεμασμένος" απο "κρεμαστός", χωρίς αυτό να αλλάζει σε τίποτα το...τραγικό τέλος του Μπαγκς Μπάννυ του Πανοράματος, που πάλι στιφάδο κατέληξε!), αλλά αν το σκεφτούμε λίγο, θα συμφωνήσουμε ότι όλα είναι σχετικά και όλα εξαρτώνται απο τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Λίγο χαμηλότερους τόνους λοιπόν. Λίγη περισσότερη σκέψη στο πως "μας βλέπουν" όσοι κακοπερνάνε και υποφέρουν. Και ψηλά το φρόνημα, που τρέφει την ελπίδα και δίνει την απαραίτητη αντοχή και το κουράγιο για την συνεχή προσπάθεια, και την αναμονή πραγματικά καλύτερων ημερών για την όμορφη χωρα μας.
Υπάρχουν, λοιπόν, οι εργαζόμενοι, και οι άνεργοι. Υπάρχουν οι συνταξιούχοι, και αυτοί που καταβάλλουν από τον πενιχρό τους μισθό τις ασφαλιστικές εισφορές για να πληρώνονται οι συντάξεις των πρώτων. Υπάρχουν οι εισοδηματίες, αλλά και οι μη έχοντες το που την κεφαλήν κλίναι. Υπάρχουν οι καλά ή "κανονικά" αμοιβόμενοι, και οι εργαζόμενοι των 250-400 Ευρώ (συχνά με "μαύρα"). Υπάρχουν αυτοί που εισπράττουν συντάξεις απο τα 50 τους (εδώ και αρκετά χρόνια), και αυτοί που στα 70-φεύγα τους δεν έχουν καταφέρει να συμπληρώσουν τα ένσημα για σύνταξη (ή χρωστούν στα Ταμεία τους) και βρίσκονται κάθε μέρα, ανασφάλιστοι και αποκαμωμένοι, στο δρόμο για το μεροκάματο. Εκτός όμως από το "αναμενόμενο" κοινωνικό μωσαϊκό μιάς κατεστραμμένης χώρας με τεράστιες ανισότητες (ας μην ξεχνάμε ότι οι πολιτικοί της μεταπολίτευσης κατάφεραν να κάνουν μεγαλύτερη ζημιά στην οικονομία απ΄ότι έκαναν ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος, η Κατοχή και ο Εμφύλιος μαζί), σήμερα οι Εθνικοί κίνδυνοι είναι μεγαλύτεροι απο ότι ήταν σε κάθε άλλη περίοδο της σύγχρονης Ιστορίας μας. Κι αυτό γιατί έχουμε μια παράδοξη κυβέρνηση "οππορτουνιστικού σταλινισμού", που δεν έχει διστάσει "να τα δώσει όλα" για την παραμονή της στην εξουσία, όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο ("σφραγίζοντας" με τις υπογραφές της την περαιτέρω εξαθλίωση των πιο αδύναμων τάξεων και των χαμηλόμισθων με την μείωση των συντάξεων και του αφορολογήτου μέχρι το 2022), αλλά παίζοντας με την φωτιά σε θέματα όπως το Σκοπιανό και το Αιγαίο.
Στο πρώτο, η παραχώρηση (άνευ όρων) του ονόματος "Μακεδονία" στους Σλάβους με την Βουλγαρική γλώσσα (κατόπιν εντολής κυρίως της Γερμανίας), ΑΝ συμβεί θα αποτελέσει μια θλιβερή στιγμή και μαύρη κηλίδα της Ιστορίας του Ελληνισμού, για την οποία είναι απολύτως αδιάφορο το αν θα "τιμωρηθούν" ποτέ οι υπεύθυνοι αυτής της άνευ προηγουμένου εθνικής μειοδοσίας (ο πρώην κομμουνιστής Κοτζιάς και ο πρώην κνίτης Τσίπρας, πιστοί στο σχέδιο που εφάρμοσαν οι Τίτο και Στάλιν απο το 1943). Αδιάφορο, μπροστά στη μεγάλη ζημιά που θα εχει γίνει. Και απο την άλλη, ο Τούρκος φτύνει φωτιά στο προσωπό μας κι εμείς δεν ξέρουμε τι να κάνουμε, γιατί είμαστε αδύναμοι, διχασμένοι, ανήμποροι και ουσιαστικά "ακυβέρνητοι", μια και οι κυβερνητικοί έχουν περιοριστεί στον ρόλο του φοροεισπράκτορα για λογαριασμό των δανειστών.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον (που υπόσχεται ΜΕ ΒΕΒΑΙΟΤΗΤΑ περαιτέρω επιδείνωση της οικονομίας, για να μην σκεφτούμε καθόλου το τι θα γίνει αν ανάψει καμμιά σπίθα στη Θράκη ή στο Αιγαίο απο τον μουσουλμάνο δικτάτορα), δημιουργείται και μια ατμόσφαιρα "αριστερής ανομίας", ανεξέλεγκτης εγκληματικότητας και αρρωστημένης ιδεοληψίας που επιτρέπει την αλόγιστη είσοδο και προσπάθεια "ενσωμάτωσης" (χα!) αγριεμένων νεαρών αρσενικών οικονομικών μεταναστών ανάμεσα στους -αναλογικά πολύ λιγότερους πλέον- πρόσφυγες πολέμου (που και πάλι θα έπρεπε να φιλοξενηθούν σε πλουσιότερες μουσουλμανικές χώρες και όχι να δημιουργούν γκέτο και εστίες τρομοκρατίας και εξισλαμισμού στην Ευρώπη -δεν είναι "ανόητοι" οι Ευρωπαίοι που σταδιακά κλείνουν τα σύνορά τους). Και ενώ αυτή ακριβώς είναι η κατάσταση στην Ελλάδα του 2018, μερικοί συμπολίτες μας δείχνουν με κάθε τρόπο και με έντονο πάθος, ότι ...ζουν και αναπνέουν μόνο και μόνο για τους αγώνες αυτοκινήτου!
Δεκάδες εκδηλώσεις, παλιών και σύγχρονων αυτοκινήτων, αναγγέλλονται συνεχώς, και οι -σχετικά λίγοι, και συνήθως ίδιοι- συμμετέχοντες, οργανωτές και παράγοντες κάνουν όση περισσότερη "φασαρία" μπορούν για να τους προβάλλουν και να τους διαφημίσουν. Εχει χαθεί εντελώς το μέτρο και η "κοινωνική συνείδηση", όχι γιατί ο κάθε πολίτης δεν μπορεί να κάνει αυτό που τον ευχαριστεί, για την δουλειά του ή απλά για να "ξεσκάσει" και να "ξεφύγει" απο τα προβλήματα της καθημερινότητας, αλλά γιατί μέσα σε μια κοινωνία ο κάθε ένας οφείλει να φέρεται και να πράττει με τρόπο που δεν θα δημιουργήσει ή δεν θα εντείνει τις αντιθέσεις και τις διαφορές που υπάρχουν, και μοιραία πάντα θα υπάρχουν. 'Ομως είναι πιο έντονες σε περιόδους τεράστιας φτώχειας του πληθυσμού, που έτσι "τα βάζει" με όλους και με όλα, θεωρώντας "πολυτέλεια" το σπορ του αυτοκινητου και τις "αντίκες", κάτι που γίνεται αυτόματα αν είσαι μακροχρόνια άνεργος, πεινασμένος και με απλήρωτο κάθε λογαριασμό.
"Αδιαφορούμε!", θα πουν (και όντως λένε) μερικοί. "Εμείς το κέφι μας κάνουμε, και το βάζουμε πάνω απ' όλα, αφου ούτε τα κλέψαμε ούτε και ενοχλούμε κανέναν". Σύμφωνοι. Είμαστε (ακόμα!) μια δημοκρατική χώρα. Πως τους φάνηκε όμως η συμπεριφορά (η παντελώς "ηλίθια" συμπεριφορά, λόγω της "αυτοδιαφήμισής" της ) του απερίγραπτου (όσοι τον ξέρουν, το ξέρουν!) "υπουργού" εθνικής αμύνης, με τις πριγκηπικές προσκλήσεις και τις γελαστές φωτογραφίες στο Μονακό; 'Ακαιρες (τη στιγμή που "έχει πιάσει φωτιά η αυλή του" και θα έπρεπε να βρίσκεται 20 ώρες το 24ωρο στο γραφείο του); Ανεπίτρεπτες (σαν "συγκυβερνήτη" μιας χώρας με λαό που υποφέρει οικονομικά, εν μέρει απο τις δικές του ανοχές, ενέργειες και αποφάσεις); "Ηλίθιες" (γιατί θα μπορούσε μια χαρά να πάει όπου γουστάρει, αφού με τα ΔΙΚΑ του χρήματα πληρώνει έτσι κι αλλιώς, αλλά να κρατήσει χαμηλό προφίλ σεβόμενος τον θεσμικό του ρόλο); Ναι, όλα αυτά μαζί. Κι όσο αν η απλή Λέσχη, ο απλός αγωνιζόμενος, ο "Εθνικός μας αγώνας", το αγωνιστικό αυτοκίνητο, οι "κλασσικές" βόλτες, και ο πόνος για τις απαγορεύσεις που "δεν μας επιτρέπουν να πάμε βόλτα με τα παλιά μας αμάξια" δεν έχουν καμμία σχέση με τις "χοντράδες" των ανεκδιήγητων υπουργών, δεν παύουν να αποτελούν προκλήσεις για το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ μέρος του σκληρά δοκιμαζόμενου λαού, και θα έπρεπε να γίνονται πιο χαμηλόφωνα, πιο διακριτικά, να διατηρούν πιο χαμηλό προφίλ. Αυτό μόνο. Και όποιος δεν το καταλαβαίνει, δεν είναι ότι "δεν έχει οικονομικό πρόβλημα" (κανείς δεν το γνωρίζει αυτό για τον διπλανό του), αλλά έχει πρόβλημα ΑΝΤΙΛΗΨΗΣ, κάτι σαφώς πιο σοβαρό και πιο επικίνδυνο. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ακριβώς οι συμπολίτες-ψηφοφόροι που έχουν (σαν άτομα) "πρόβλημα αντίληψης", πιθανόν να μην αντελήφθησαν ορθώς το "timing" κάθε εκλογής, και να έριξαν την ψήφο τους σε "λάθος" κατεύθυνση, συμπαρασύροντας και τους άλλους στον γκρεμό χωρίς τέλος. Το να "κλαίνε" μετά (και πολλοί "κλαίνε", και για το 2009 και για το 2015), είναι άνευ σημασίας. Ή, συγκεκριμένα, θα έχει τόση αξία όση τα κροκοδείλια δάκρυα που θα χύσουν αυτοί που θα δώσουν το όνομα της Μακεδονίας (αν αυτό γίνει ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ, το επαναλαμβάνουμε) στους Σλάβους βουλγαρόφωνους των Σκοπίων, ανοίγοντας ένα νέο επικίνδυνο κεφάλαιο αλυτρωτισμού και εδαφικών διεκδικήσεων (με τη μορφή "διαδρόμου" προς τη θάλασσα).
Ναι, είναι υπερβολικό το να ξεκινάς απο τo ERC, την "Ανάβαση Πάρνηθας", τις "περιηγητικές βόλτες" με τα Ιστορικά και τον "Λαγό" της Βούλας (που φέτος έγινε "κρεμασμένος" απο "κρεμαστός", χωρίς αυτό να αλλάζει σε τίποτα το...τραγικό τέλος του Μπαγκς Μπάννυ του Πανοράματος, που πάλι στιφάδο κατέληξε!), αλλά αν το σκεφτούμε λίγο, θα συμφωνήσουμε ότι όλα είναι σχετικά και όλα εξαρτώνται απο τον τρόπο που βλέπουμε τα πράγματα.
Λίγο χαμηλότερους τόνους λοιπόν. Λίγη περισσότερη σκέψη στο πως "μας βλέπουν" όσοι κακοπερνάνε και υποφέρουν. Και ψηλά το φρόνημα, που τρέφει την ελπίδα και δίνει την απαραίτητη αντοχή και το κουράγιο για την συνεχή προσπάθεια, και την αναμονή πραγματικά καλύτερων ημερών για την όμορφη χωρα μας.
οι πολιτικοί είναι αντανάκλαση της κοινωνίας εάν η κοινωνία δεν αλλάξει μην περιμένουμε τίποτα
ΑπάντησηΔιαγραφήπολύ σωστά τα λες